Fuif

''Gelukkig nieuwjaar!'' Ik krijg een zoen op mijn mond. En ik weet dat onze pupillen zullen blijven groeien, tot ze ons allebei hebben verraden. Totdat ze evenwijdig zijn, en we zingen, en lachen, en dansen, en knarsen. We willen zo blij zijn dat het pijn doet. Dat onze mondhoeken uitscheuren, onze tanden verbeten zijn en onze kaken minstens 3 dagen uit de kom liggen. Intens geluk is slechts een kwartje van ons verwijderd.. ''Soms denk ik zo vaak aan je dat ik je mis..'' zegt hij. Mijn oogleden zakken, en ik dwaal af. Alsof dat de bedoeling was. En dat is het: je moet altijd doen alsof iets de bedoeling is. ''Waarom zeg je dat dan niet gewoon?'' Ik heb me nog nooit zo onbegrepen gevoeld. Mijn pupillen verwijden zich nog steeds. Ik kan zwemmen in de massa, verdrinken tussen de glimmende gezichten. Wat gaat dit hard. Ik bijt op mijn lip. Bloed smaakt naar muntgeld dat velen handen heeft gepasseerd. En het is warm. Zijn duim wrijft langs mijn onderlip. Ik kijk naar hem en ik voel me verliefd. Ik zou hem nu van alles willen vertellen, en terwijl hij dan niet luistert, ontzettend gelukkig kunnen zijn.