Onzekerheid is zeker

Ga ik nu echt na zo'n lange tijd ineens heel openhartig zijn op een blog die door niemand meer wordt gelezen? Het antwoord is ja. Alle begin is moeilijk, ook deze. Al zie ik het niet helemaal als een begin, eerder een herintroductie. Deze blog is al meerdere malen door mij verwaarloosd en weer opgepakt, afgestoft. Al is het wel tenenkrommend om terug te lezen wat ik het internet allemaal heb toevertrouwd, zowel inhoudelijk als grammaticaal. Ik waan me beslist geen schrijfster. Toen niet en nu ook niet. Ergens ontroert het me ook wel. Ik zie een meisje dat zoekende is naar zichzelf, zich te pas en te onpas afreageert of juist haar gelukzaligheid over het leven, haar mensen en haar dingen met iedereen wil delen. Eigenlijk is er dus helemaal niks veranderd. 

Het schrijven en delen zoals ik dat eerder deed overkomt me niet meer. Ik noem het overkomen omdat toentertijd de inspiratie er was. Die is er al heel lang niet meer. Toch is er wel veel wat ik zou willen zeggen. Ik zoek naar de juiste woorden en een manier waarop, hopende op dat dit een manier kan zijn.

Momenteel bevind ik me in een lastig pakket. Sinds een paar maanden zit ik ziek thuis. Het emmertje stroomde over en ik kon er niet aan ontsnappen. Wat er precies mankeerde wist ik niet met zekerheid, maar ik was er op gefixeerd dat het maar één ding kon zijn: een burn-out. Zo belandde ik bij een arbo-arts en vanuit daar werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Kwam ik aanzetten hoor, met mijn lijst van klachten en gedachten. Dat zij aan de hand daarvan iets anders moest concluderen dan hetgeen wat ik eigenlijk dacht te mankeren, was op zijn zachtst gezegd confronterend. Tegelijkertijd sloeg de wanhoop en paniek nu pas echt toe. Hoe kom ik hier in godsnaam weer uit?

Mijn toolbox om hier mee om te gaan is nog erg leeg. Wees lief voor jezelf, bekijk het per dag, wees geduldig met jezelf. Ik vind het allemaal maar lastig. Het is moeilijk voor mij om niet gelijk progressie te boeken. Denken dat je opkrabbelt en dan weer tien keer zo hard op je snufferd gaan. Ik wil een bevestiging dat iets werkt of dat ik op zijn minst op de goede weg zit. Ik wil nu vooruit. Maar de weg is hobbelig en het contrast van de goede en slechte dagen zijn groot. 

Aan de weg mankeert nog wel meer. Ik mis bijvoorbeeld een stip aan de horizon, iets om naar toe te werken. In de periode dat ik ziek ben geworden was ik druk bezig met het zoeken naar ander werk. Ik zou graag iets willen doen met mijn creativiteit en het papiertje wat ik hiervoor heb behaald. Wat dat precies is, vind ik moeilijk te omschrijven. Er is geen hapklare baan tenzij je het autonome kunstenaar bestaan na de academie verder doorzet. Voor mij hoeft dat niet zo nodig. Maar een baan waar er ruimte is voor mijn creativiteit en waar ik tegelijkertijd plezier en voldoening uit kan halen, dat moest toch wel lukken? Helaas na een jaar lang solliciteren is ook dit nog steeds niet gelukt. Dit heeft de boel nog eens extra op zijn kop gezet. Wie ben ik nu eigenlijk? Wat kan ik en wat wil ik nog?

En dan kijk ik weer terug naar dat meisje dat hier kwam om te schrijven, dat gewoon een uitlaatklep zocht terwijl ze de dingen deed die ze moest doen. Zij wist toen evenzeer niet waar ze het zoeken moest, net zoals ik nu.

  

Je zou kunnen zeggen dat zich nu dan de uitgelezen kans voordoet om dit te gaan ontdekken. Om eens echt de tijd te nemen om te ondervinden wat je wil. Waar word je blij van? Wat doe of deed je graag? Waar liggen je interesses? Het antwoord op al die vragen is dat ik het gewoon echt niet meer weet. 

En dus keer ik in mezelf. Op zoek naar versies van mezelf die het wel weten. Wanneer wist ik nu echt wie ik was en wat ik wilde doen? Ik weet het antwoord wel, namelijk het moment dat ik mocht kiezen voor een studie. Ik mocht eindelijk eens zeggen wat er met mij zou gebeuren, welke richting het met mij zou opgaan. Een bewuste keuze, en dat werd de kunstacademie. Maar ik kan nu totaal niet meer genieten van die autonomie, van die keuze van toen, omdat het voelt dat ik heb gefaald. Ik heb geen goede keuze gemaakt omdat ik er niet in ben geslaagd om een baan te krijgen in hetgeen waarvoor ik heb gestudeerd. En als ik er nog eens goed over nadenk, kan ik ook niet zeggen dat de academie me nou altijd zo makkelijk is afgegaan. Ook toen had ik last van onzekerheid en zat ik enorm met mezelf in de knoop. Tuurlijk ben ik wel heel blij dat ik het heb afgemaakt, maar ik kan niet helpen om het te zien als een verlies. Dit omdat toen ik daar iets mee wilde doen, ik het niet mocht gaan doen. En na zoveel afwijzingen heb ik het idee dat ik een stap terug moet doen en zeggen: misschien is dit het niet voor mij. Maar ja, wat dan wel?