Dingen waar ik nu naar verlang

1. De groentesoep met gehaktballetjes van mijn moeder.
2. De zenuwachtigheid voor iemands kinderfeestje.
3. Een nummer opzoeken in het telefoonboek.
4. Spelletjes op de achterbank in de auto.
5. Thuiskomen na een lange schooldag.

Over herinneren en vergeten, over niet vergeten willen worden

Altijd maar dat schrijven. Eens zien, op het moment is er het dagboek, wat we ook wel de rode draad van mijn leven kunnen noemen. Een constante. Een boekje voor lijstjes, die schrijf ik ook graag. Een dromenboekje, dat spreekt voor zich. Dan is er nog een schriftje waar ik soms aantekeningen of reflecties in op schrijf na een afspraak bij mijn psycholoog. En nog een schriftje, waar ik schaduwwerk vragen in beantwoord, manifestaties in noteer maar ook kleine geluksmomentjes binnen dit hele proces van werken aan mezelf. Sinds kort schrijf ik hier ook een biografie, een soort levenslijn, in op. Dit als opdracht vanuit de psycholoog om alle gebeurtenissen uit mijn leven in kaart te brengen en misschien hierdoor ook een beetje te kunnen verwerken. En nu is er natuurlijk ook weer deze blog. Verplicht om hier te schrijven voel ik me niet, maar het is een leuke stok achter de deur en ideetjes om hier al schrijvende uit te werken heb ik zeker. Het probleem van die ideetjes is alleen dat ze in mijn hoofd zitten en daar gemakkelijk ook kwijtraken. Een klein notitieboekje of schriftje om die ideeën in steekwoorden op te schrijven.. Ja, dat kan er ook nog wel bij.

Over dat dagboek, natuurlijk moet dat meervoud zijn. Ik heb inmiddels al meerdere dagboeken volgeschreven. Vol is vol, je kan er maar één bijhouden. Soms kwam zo'n dagboek binnen een jaar al vol, soms deed ik er wat langer over. Er was een soort drang om te schrijven, zelfs over de kleinste details. Namen, plekken, data. Echt een moetje. En schrijven niet als enige, ook andere manieren om dingen te documenteren. Ik fotografeerde veel, ik bewaarde bonnetjes, toegangstickets, flyers van expo's, festivalmuntjes. Die plakte ik dan soms bij een dagboekpassage. Misschien om mijn herinneringen wat kracht bij te zetten. Of aan mezelf te bewijzen: ik was daar. Of: ik deed dat.

 

Ha, zo zie je maar dat mijn herinneringen me niet in de steek laten. Ik wist dat er nog ergens een foto moest van mij met mijn dagboek. Zie hier!

Ik herinner me mijn eerste dagboek nog goed. Ik kreeg hem van Sinterklaas. Het was een mooi vierkant dagboek van Diddle, lichtblauwe pagina's zonder lijntjes en met slotje en sleuteltjes. Echt een gaaf ding. Ik denk dat ik toen een jaar of 8, 9 moet zijn geweest. En ja, ik schreef en tekende echt zoals een kind in een dagboek zou schrijven en tekenen. Maar uiteindelijk heb ik mijn kinderdagboeken ook wel heftige dingen toevertrouwd. Dat mama ziek werd bijvoorbeeld, en wat ik daar van vond, hoe ik me voelde.

In mijn kinderdagboeken schreef ik altijd aan een persoon, in dit geval was het Nina. ''Lieve Nina,'', zo begon dat dan. Het idee om naar een persoon te schrijven keek ik onder andere af van Anne Frank. 'Het Dagboek van Anne Frank' was mijn favoriete boek in de schoolboekenkast van groep 6. Ik koesterde dat boek als een bezetene door het constant in mijn laatje te houden en telkens over en over te lezen. Als mijn klasgenoten me dan vroegen het boek na mij te mogen lenen, hield ik vol dat ik hem nog lang niet uit had. Ik was gefascineerd door Anne's verhaal maar ook door hoe ze schreef. In mijn kinderfantasie voelde ik me verbonden tot haar. Alsof ik en ik alleen, en Kitty natuurlijk, over Anne's leven mochten weten. Daarnaast hield mijn zus ook een dagboek bij. In haar dagboek schreef ze aan ene Bo (sorry nog daarvoor, Robin). In mijn hoofd waren Nina en Bo zussen van elkaar, net zoals Robin en ik.

Ik zou die dagboeken zo graag nog eens in willen lezen, vooral nu, maar volgens mij heb ik ze in opruimwoede als puber weggegooid. Ik was boos en in de war, ik voelde me zo ver van kind zijn af. Tegelijkertijd was die volwassen rol ook nog niks voor mij, maar zo voelde ik me en handelde ik wel. Mijn kamer was te kinderachtig, de spullen erin ook, het moest allemaal anders. Ik vermoed dus echt dat ik ze weg heb gegooid. Ergens nog steeds een onwerkelijk idee want na die puberwoede brak er een fase aan waarin dat delen van mijn diepste binnenste op papier zo belangrijk werd. Een uitvlucht. En zo ook documenteren, vastleggen, bewaren, haast obsessief. 

Gelukkig heb ik de dagboeken die daarna volgden nog wel. Ik schreef zo uitvoerig en frequent omdat ik bang was om ziek te worden of om dood te gaan. Ik wilde iets nalaten, een rimpel in de oceaan, een bewijs dat ik heb geleefd voor anderen die me zouden missen. Of wat als ik alles zou vergeten en mezelf zou moeten missen? Die dagboeken zouden mij dan helpen want daarin stond alles. Stel ik zou lijden aan Alzheimer, dan zouden die dagboeken misschien als trigger kunnen dienen om tot inzichten te komen door te lezen over wie ik ben en wat voor leven ik heb geleefd.

Mijn bijdrage voor een gezamenlijk kunstwerk in mijn tijd op de academie.

Heel lang was het me niet duidelijk waarom ik dit deed. Waarom was ik bang om ziek en vergeetachtig te en (vroeg) te sterven? Waarom wilde ik alles zo krampachtig vasthouden? Waarom moest ik iets nalaten? Op het moment dat die plank voor mijn kop verdween omdat iemand me vertelde waarom ik dat deed, voelde dat echt als een soort ontwaking. ''Omdat je iemand verloren bent, je geen controle had, je moest het ondergaan. Een heel dierbaar iemand, poef, uit je leven gerukt! Natuurlijk klamp je nu aan alles vast omdat je bang bent dat het weer gebeurt.'' Hoe had ik het al die tijd niet zelf kunnen zien? 

Ik denk dat ik daarna wel wat milder voor mezelf ben geworden wat betreft het schrijven en vastleggen. Ik deed het wel en nu nog steeds natuurlijk, maar minder obsessief. Ik haal graag herinneringen op en ik vind het fijn als mijn verslaglegging me daar soms bij kan helpen wanneer ik het zelf allemaal niet zo goed meer weet. Natuurlijk zullen er altijd dingen zijn die ik niet terug kan halen, zoals die kinderdagboeken bijvoorbeeld. Dat vind ik heel jammer.

Het herinneren en herinneringen opwekken is een leidraad geweest voor mijn afstudeerwerk op de kunstacademie. En nu nog is herinneren iets kostbaars en fijns, iets veiligs. Krachtig als je ze hebt, frustrerend als je er niet bij kan. Ik hoop me nog lang en veel te kunnen herinneren en daarbij hoop ik tegelijkertijd veel nieuwe herinneringen er bij te mogen maken. En of ze nu voor een ander terug te lezen, te bekijken of te beluisteren zijn, een mens moet vooral op kunnen gaan in de ervaringen van zijn of haar eigen bestaan. Ik wil niet iemand zijn die alleen maar terug kan kijken, ik wil ook vooruit durven te gaan.

Zelfmedelijden vs. zelfcompassie

Zelfcompassie, iedere sessie met mijn psycholoog valt het weer. Onderweg naar huis galmt het nog door in mijn hoofd. Wat betekent het nou eigenlijk? Als ik thuis achter de computer kruip en de online Van Dale raadpleeg, blijkt dat zonder resultaat. Het woord bestaat niet. Type ik het in bij Google krijg ik meerdere hits. Psychologiemagazine, puurmindsetacademy.nl, allerlei artikelen. Het lijkt een zelfingekopte term. Als ik alleen op het woordje ''compassie'' zoek, dan krijg ik medelijden. Zelfmedelijden is een term die we wel kennen en naar mijn idee meer omarmen. Maar als ik het internet moet geloven, zijn zelfcompassie en zelfmedelijden niet hetzelfde.

Bij zelfcompassie ben ik eerder geneigd te denken aan zelfliefde, begrip en geduld voor jezelf. Bij zelfmedelijden denk ik aan begrip voor je eigen situatie, dat je je best wel klote mag voelen als een situatie klote is. Ergens denk ik ook: jezelf zielig vinden. Maar dat klinkt zo negatief en bot. 

Zelfcompassie zou dus in het woord eigenlijk zelfmedelijden moeten zijn. Maar ook dat is gek: compassie (medelijden) voel je bij iemand, voor iemand. Je erkent dat iemand lijdt en je lijdt mee. Zou zelfcompassie dan niet beter zelflijden kunnen zijn? Je lijdt immers zelf, dus zou je nog mee met jezelf moeten of kunnen lijden? En hoe dan precies? 

Op www.zelfcompassie.nl vind ik wél antwoord. Ik citeer:

''Compassie voor jezelf is niet echt anders dan compassie voor anderen. Denk er eens aan hoe je je voelt als je compassie met iemand hebt. Eerst is het zo dat je merkt dat iemand op een of andere manier lijdt. Als je niet in de gaten hebt dat iemand het moeilijk heeft, kun je geen compassie voelen.''

Aha. Dus als ik compassie bij mezelf voel is dat eigenlijk het zelfde als compassie hebben voor een ander, oftewel: ik voel dat ik lijd of ik merk dat jij lijdt.

''Ten tweede betekent compassie dat je zelf geraakt wordt door het leed van iemand anders; je hart reageert op diens pijn. Als dat gebeurt voel je warmte, zorgzaamheid, en de behoefte om de ander op een of andere manier te helpen of te steunen.''

Dus na het opmerken van het lijden van een ander volgt een reactie op zijn of haar pijn. Een luisterend oor bieden, naar iemand toegaan, iemand ondersteunen/helpen, advies geven. Dat zijn dus allerlei manieren om te reageren op de pijn van de ander. Welke reactie je biedt hangt dus af van de lijdensweg zogezegd.

Maar hoe zit het dan met zelfcompassie?

''Zelfcompassie betekent dat je op precies dezelfde manier naar jezelf kijkt als je het moeilijk hebt, als je faalt, of als iets je niet bevalt aan jezelf. In plaats van je leed te negeren, zeg je tegen jezelf: “Dit is iets waar ik het moeilijk mee heb. Hoe kan ik op dit moeilijke moment het beste mezelf troosten en voor mezelf zorgen?” In plaats van meedogenloos te oordelen en jezelf te kritiseren voor allerlei tekortkomingen, betekent zelfcompassie dat je vriendelijk en begripvol bent tegenover je fouten en gebreken.'' 

Als ik verder lees kom ik ook op het kopje ''wat zelfcompassie niet is''. Te beginnen met dat het niet eens een bestaand woord is, maar dat schrijven ze dus niet. Wat er wel staat is als volgt:

''Als mensen zelfmedelijden hebben, zijn ze geneigd te zwelgen in hun ellende en te vergeten dat anderen vergelijkbare problemen kunnen hebben. Ze vergeten dat ze verbonden zijn met anderen en hebben het gevoel dat zij de enige zijn die het tegenzit. Bij zelfmedelijden ligt de nadruk op egocentrische gevoelens van isolement. Het leidt ertoe dat je je leed makkelijk overdrijft.''

Hier lees ik eigenlijk alleen maar wat zelfmedelijden is, niet zozeer wat zelfcompassie niet is. Zelfmedelijden kun je dus maar beter niet hebben omdat het eigenlijk een slachtofferrol in vermomming is. Je bent sneller geneigd te zeggen: ''Pff, ik heb echt even medelijden met mezelf (omdat ik zo door de regen naar werk moet).'' In plaats van: ''Ik heb zelfmedelijden (want ik moet door de regen, nu of straks).'' Natuurlijk is regen dan een voorbeeld wat misschien een beetje onderdoet aan waar we de term zelfmedelijden eigenlijk beter voor kunnen gebruiken, échte lijdenswegen dus, zoals een ongeluk, een gebroken relatie, verlies van een dierbare.

''Bij zelfcompassie daarentegen zie je de relatie tussen je eigen ervaringen en die van anderen, zodat je je niet geïsoleerd voelt. Door het perspectief in te nemen van iemand die met compassie naar je kijkt, creëer je een mentale ruimte waarin je je ervaringen in een ruimer perspectief kunt plaatsen en kunt relativeren.''

Hieruit maak ik op dat zelfcompassie voelen eigenlijk alleen maar kan als je even boven jezelf en/of de situatie uitstijgt. Kijken vanuit de blik van een ander mét compassie. Dus, in de logica van de Van Dale: iemand die met medelijden naar jou kijkt. Maar die iemand ben ik uiteindelijk zelf, uitgestegen boven mezelf.

Misschien maak ik het mezelf onnodig moeilijk en analyseer ik weer eens teveel. Ik wil graag dingen begrijpen voordat ik ze kan toepassen. Maar het kunnen toepassen is waar het hem hier het meest om draait. Wat mij het beste helpt is bedenken wat ik zou zeggen tegen een vriend of vriendin die het moeilijk heeft, die echt iets doormaakt. Dan zou ik luisteren, lieve dingen zeggen en proberen te ondersteunen en adviseren waar nodig. Ik zou geduldig zijn, begrip tonen in zover ik de situatie begrijpen kan, ik zou duidelijk maken dat ik er ben voor die persoon als hij/zij daar graag gebruik van wil maken. Kortom: niet meer meten met twee maten, maar jezelf wat vaker benaderen zoals je dat ook bij vrienden zou doen.

De citaten in deze blogpost zijn afkomstig van de site www.zelfcompassie.nl, de website is een vertaling van een Amerikaanse website van Kristin Neff.

Onzekerheid is zeker

Ga ik nu echt na zo'n lange tijd ineens heel openhartig zijn op een blog die door niemand meer wordt gelezen? Het antwoord is ja. Alle begin is moeilijk, ook deze. Al zie ik het niet helemaal als een begin, eerder een herintroductie. Deze blog is al meerdere malen door mij verwaarloosd en weer opgepakt, afgestoft. Al is het wel tenenkrommend om terug te lezen wat ik het internet allemaal heb toevertrouwd, zowel inhoudelijk als grammaticaal. Ik waan me beslist geen schrijfster. Toen niet en nu ook niet. Ergens ontroert het me ook wel. Ik zie een meisje dat zoekende is naar zichzelf, zich te pas en te onpas afreageert of juist haar gelukzaligheid over het leven, haar mensen en haar dingen met iedereen wil delen. Eigenlijk is er dus helemaal niks veranderd. 

Het schrijven en delen zoals ik dat eerder deed overkomt me niet meer. Ik noem het overkomen omdat toentertijd de inspiratie er was. Die is er al heel lang niet meer. Toch is er wel veel wat ik zou willen zeggen. Ik zoek naar de juiste woorden en een manier waarop, hopende op dat dit een manier kan zijn.

Momenteel bevind ik me in een lastig pakket. Sinds een paar maanden zit ik ziek thuis. Het emmertje stroomde over en ik kon er niet aan ontsnappen. Wat er precies mankeerde wist ik niet met zekerheid, maar ik was er op gefixeerd dat het maar één ding kon zijn: een burn-out. Zo belandde ik bij een arbo-arts en vanuit daar werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Kwam ik aanzetten hoor, met mijn lijst van klachten en gedachten. Dat zij aan de hand daarvan iets anders moest concluderen dan hetgeen wat ik eigenlijk dacht te mankeren, was op zijn zachtst gezegd confronterend. Tegelijkertijd sloeg de wanhoop en paniek nu pas echt toe. Hoe kom ik hier in godsnaam weer uit?

Mijn toolbox om hier mee om te gaan is nog erg leeg. Wees lief voor jezelf, bekijk het per dag, wees geduldig met jezelf. Ik vind het allemaal maar lastig. Het is moeilijk voor mij om niet gelijk progressie te boeken. Denken dat je opkrabbelt en dan weer tien keer zo hard op je snufferd gaan. Ik wil een bevestiging dat iets werkt of dat ik op zijn minst op de goede weg zit. Ik wil nu vooruit. Maar de weg is hobbelig en het contrast van de goede en slechte dagen zijn groot. 

Aan de weg mankeert nog wel meer. Ik mis bijvoorbeeld een stip aan de horizon, iets om naar toe te werken. In de periode dat ik ziek ben geworden was ik druk bezig met het zoeken naar ander werk. Ik zou graag iets willen doen met mijn creativiteit en het papiertje wat ik hiervoor heb behaald. Wat dat precies is, vind ik moeilijk te omschrijven. Er is geen hapklare baan tenzij je het autonome kunstenaar bestaan na de academie verder doorzet. Voor mij hoeft dat niet zo nodig. Maar een baan waar er ruimte is voor mijn creativiteit en waar ik tegelijkertijd plezier en voldoening uit kan halen, dat moest toch wel lukken? Helaas na een jaar lang solliciteren is ook dit nog steeds niet gelukt. Dit heeft de boel nog eens extra op zijn kop gezet. Wie ben ik nu eigenlijk? Wat kan ik en wat wil ik nog?

En dan kijk ik weer terug naar dat meisje dat hier kwam om te schrijven, dat gewoon een uitlaatklep zocht terwijl ze de dingen deed die ze moest doen. Zij wist toen evenzeer niet waar ze het zoeken moest, net zoals ik nu.

  

Je zou kunnen zeggen dat zich nu dan de uitgelezen kans voordoet om dit te gaan ontdekken. Om eens echt de tijd te nemen om te ondervinden wat je wil. Waar word je blij van? Wat doe of deed je graag? Waar liggen je interesses? Het antwoord op al die vragen is dat ik het gewoon echt niet meer weet. 

En dus keer ik in mezelf. Op zoek naar versies van mezelf die het wel weten. Wanneer wist ik nu echt wie ik was en wat ik wilde doen? Ik weet het antwoord wel, namelijk het moment dat ik mocht kiezen voor een studie. Ik mocht eindelijk eens zeggen wat er met mij zou gebeuren, welke richting het met mij zou opgaan. Een bewuste keuze, en dat werd de kunstacademie. Maar ik kan nu totaal niet meer genieten van die autonomie, van die keuze van toen, omdat het voelt dat ik heb gefaald. Ik heb geen goede keuze gemaakt omdat ik er niet in ben geslaagd om een baan te krijgen in hetgeen waarvoor ik heb gestudeerd. En als ik er nog eens goed over nadenk, kan ik ook niet zeggen dat de academie me nou altijd zo makkelijk is afgegaan. Ook toen had ik last van onzekerheid en zat ik enorm met mezelf in de knoop. Tuurlijk ben ik wel heel blij dat ik het heb afgemaakt, maar ik kan niet helpen om het te zien als een verlies. Dit omdat toen ik daar iets mee wilde doen, ik het niet mocht gaan doen. En na zoveel afwijzingen heb ik het idee dat ik een stap terug moet doen en zeggen: misschien is dit het niet voor mij. Maar ja, wat dan wel?

Ik heb het aangedurfd. Ben in de voetstappen van mijn avondvierdaagse getreden. Ik ruik opnieuw de kettingen gemaakt van geelroze spekruiten. Ik zie mijn moeder staan aan de linkerkant van de straat, aan het einde van onze laan. Ze zwaait met een bos bloemen in haar hand. Deze plek, het is net een minuut lopen naar ons huis. Toch staat ze daar met haar fiets tussen haar benen. De stoet kabbelt door met het gejuich van alle omstanders. De fanfare zet een nieuw nummer in, voert het tempo op. We moeten door. Als een jong dier dat mank wordt geschopt in de schenen door de menigte, beweeg ik me voort. Verlies de blik van mijn moeder geen seconde uit het oog. Ze lacht met haar mond open. Ik dwing mezelf een mentale foto af voor later. Hij komt me nog even helder voor als al die jaren geleden.

Brief aan mama (13 sept. 2021)

 

Alle verwarmingen aan, vandaag droogt de was binnen. Ik kijk uit het raam naar hoe het voor de zesde keer begint met hagelen. De mensen vluchten winkels en portieken in om te schuilen. Ik vat het slechts samen.

Ik knipte impulsief mijn haren. Ik vroeg me af welke fase ik van mezelf uitzwaaide. Ik zoek op met hoeveel centimeter haar jaarlijks groeit en begin terug te tellen. Concludeer dat het niet uitmaakt omdat mensen zo veranderlijk zijn, net als het weer.

8:18 pm

 
I find myself tracing the past on a poorly cut picture. I've raised myself for all these years but catch no glimpse of who I've become. I point my head in the direction of past lovers. How huge adolescence felt back then. How nostalgia reacts it now. It's like putting an old self to rest.

bits n bobs 8 januari

In bits n bobs (gelijknamig met een van mijn boards op pinterest) deel ik graag wat snippers van mijn leven: foto's, teksten, video, muziek, boeken, ga zo maar door. Een soort van moodboard bestaande uit meerdere lagen, her en der voorzien van een kleine toelichtingsnoot van mij. Liefs!

Ik tijdens een onverwachte mini trip naar Barcelona in de nazomer 2021

 

 

Kiek van het bloemenplukken bij kweekland vorige zomer

 

Victory biertje na een klim op de Posbank, dit was op een bijzonder warme dag in Maart vorig jaar

 

 

Ik vroeg mijn vader

Ik vroeg mijn vader om mijn bed op een andere plek
in de slaapkamer te zetten. Zodat ik de ochtend na
het verplaatsen, nog niet aan de verplaatsing gewend,
het even niet zou snappen, even in de war zou zijn,
omdat er geen muur rechts naast me was, omdat het
licht ergens anders vandaan kwam.

-

uit: 'voor altijd het laatst', 2015 Tjitske Jansen 

 

 

 

Dit vind ik zo'n ontzettend mooie foto, op de een of andere manier ontroerd het me. In eerste instantie kende ik deze foto alleen als de opdruk van een van mijn lievelingsboeken, the virgin suicides van Jeffrey Eugenides. Na wat zoekwerk kwam ik er achter dat de foto is gemaakt door Justine Kurland.

 

''Justine Kurland is a contemporary American photographer. Best known for her large-scale C-prints of rural landscapes inhabited by nude women, Kurland's surreal images evoke pagan utopias or post-apocalyptic or pre-industrial worlds.'' (via: artnet.com)

Luwten - sleeveless

The sleepy jackson - good dancers

 

 

Lorde - California

 

''Once upon a time the Canyon Store was where my world began
All that mystery and beauty
Gleaned from desert flowers and gifted children
But it got hard to grow up with your cool hand around my neck''

2022

 

Een nieuw jaar. Tijd om het aan te trekken, in te lopen. Past het me? Het is aftasten, vereist voorzichtigheid. Niks van te voren roepen, behalve goede voornemens dan, maar dat mag ook stilletjes. Of opgeschreven. 

Ik was thuis toen 2022 aanbrak. Thuis als in papa-thuis, mijn ouderlijk huis waar mijn vader, godzijdank, nog steeds woont. Ik zeg godzijdank omdat dit niet zo vanzelfsprekend is gebleken. Er is zoveel gebeurt na het overlijden van mijn moeder. Allerlei dingen die hier lang niet allemaal aan bod zijn gekomen. Hoeft ook niet. Ik kan mijn bloggende zelf van toen dat best vergeven, die zocht juist afleiding. Af en toe liet ik wel een hint vallen of schetste ik delen van hoe de situatie thuis was. Maar het volledige verhaal? Vind daar maar eens de woorden voor (en de tijd).

Het was niet gepland dat ik bij papa zou eindigen op oudjaarsdag, maar ik ben wel blij dat dat gebeurt is. Vroeger wilde ik steevast thuis zijn, dat voelde veilig en, ondanks dat we er niet veel opsmuk aan toevoegden, traditiegetrouw. De afgelopen twee jaar ''vierde'' ik oud en nieuw alleen door samenloop van omstandigheden.

Blij was ik er overigens niet mee, het was meer een verdrietige bedoeling. Ik wist me dan geen knop om te zetten. Hoe maak je het voor jezelf geslaagd of gezellig als je alleen bent op een avond waar de rest van de wereld feest viert? Tenzij je dat echt zelf wil natuurlijk, maar in mijn geval was dat niet zo. Ik verlangde juist naar mensen om me heen, spelletjes doen of misschien uitgebreid feesten. Daarom was de teleurstelling dan ook zo groot denk ik. Ik kan heel goed alleen zijn en ik doe het vaak zat, heerlijk, maar er is toch iets waars aan die bedoeling van feestdagen, namelijk het samenzijn. 

Bij papa voelde ik me liefdevol ontvangen. Hij had me helemaal niet verwacht maar ik was welkom. Hij begon gelijk met koken zodat er in ieder geval iets op tafel zou staan. Er waren nog wat restjes zoals crackers en dips omdat mijn zus eerder die week nog langs was geweest om 3e kerstdag met hem te vieren. Op die manier, zonder teveel moeite te hoeven doen, maakten we het toch heel fijn en gezellig met elkaar.

Het was ook heerlijk buiten, zachte temperatuur. We konden op onze sokken naar het vuurwerk kijken vanaf het terras in de achtertuin. We wezen naar het vuurwerk dat we het mooist vonden, we proostten 2022 tegemoet met onze mokken thee. Een mooie avond en hopelijk het begin van een beter jaar voor ons allemaal.

Ik vang aan

Lieve blogger pagina,

Waar te beginnen? Het is een hele tijd geleden dat ik je schreef. Ooit was je een dagelijks ritueel, een uitlaatklep voor de woorden die mijn lippen niet vonden. Ik heb je meerdere malen opgestart en weer achter gelaten. Van een beauty blog over essence make-up en Action slakkengel naar ''The Fashion Bible'' waarin ik uitgebreid shopverslag deed over mijn bezoekjes aan de Primark. Of toen ik meende columns te kunnen schrijven. Lief en leed heb ik met je gedeeld en ik betreur dat ik destijds schaamte kende en hierdoor niet elke post, elke bloggerfase, bewaard is gebleven.

Dan was er ook nog de poëtische fase. Posts die ik maakte, hadden betrekking op bepaalde verschijningen (jongens) in mijn leven. Oh wee wat ik allemaal deelde, in de hoop dat mijn ogen niet de enige waren die het zouden lezen. Toch heb ik in die periode veel leuke berichtjes mogen ontvangen, zowel direct onder mijn posts als in gewone dagelijkse gesprekken. Dan te bedenken dat ik ooit deze blog begon puur en alleen anoniem, nooit om aandacht te trekken.

Nu we bijna het bloggen als antiek en passé kunnen afschrijven, vind ik je weer. Tuurlijk, ik heb dagboeken en kladjes waar ik mijn hart kan uitstorten wanneer ik wil. Maar iets aan dit en public en toch zo in vergetelheid geraakte stukje internet trekt me. Waarom niet weer hier beginnen met schrijven? Waarom niet doen en laten, delen en bijpraten, naar hartenlust? Misschien wel juist om het feit dat niemand het zou lezen maar er altijd die kans is op betrapt te kunnen raken. 

Hoe en wat nu verder? Ga ik me er aan houden? Wie zal het zeggen, misschien lees je het later.