De stad ontwaakt in as en stilte. Ergens klinkt een snik. Arnhem huilt. Een stuk geschiedenis verloren, opgegaan in de vlammenzee. Funderingen die eeuwen hebben getrotseerd, zijn in één nacht verteerd. Tot geraamtes.
De brand, zijn oorzaak nog onbekend, bleek genadeloos. Monumentale gebouwen vol generaties aan verhalen, weggevaagd. De sierlijke gevels die ik zo liefheb, ooit trotse getuigen van Arnhems verleden, zijn nu niet meer dan verkoolde herinneringen. Lege ramen gapen je aan, straatstenen liggen bedekt onder het roet en as. Instortgevaar. De stad is onherkenbaar en ontroostbaar.
Burgemeester Marcouch sprak de woorden: "Mijn hart bloedt." Hij is niet alleen. Het is alsof heel Arnhem rouwt. De brandweer spreekt over een "once in a lifetime" brand, maar voor wie hier woont, voor wie de binnenstad kent, zal de wond nooit volledig helen.
Je weet wat ze zeggen: "Uit de as zal men herrijzen." Maar wat? Dat is nu de vraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten