Zondagochtend. Een afwasteil vol Lego Duplo. Ik sta met mijn handen in het sop. Behendig was ik met een tandenborstel ieder blokje af en leg het op het aanrecht te drogen. Sommige blokken vormen nog torens, bouwwerken. Ik moet de blokjes van elkaar loswrikken. Ik denk aan hoe de bouwwerken eerder bruut zijn afgebroken. Het moet op een vrijdag in oktober zijn geweest, vijftien jaar geleden. De dag dat mijn moeder overleed. Haar lichaam koud, het speelgoed in dozen. Hop hop, hup naar zolder, deksel erop, schot ervoor. Trek je gezicht strak, maak je school af, laat de rest maar over aan de tijd, aan de muizen. Ik sta hier mijn kindertijd af te wassen.
Er staan renovaties gepland voor de zolder van mijn vader. We hadden het er al eens eerder over gehad. Wat zouden we doen met al die spullen op zolder, mocht er, God behoede, ooit onverwachts iets met hem gebeuren? Een gedachte die zich alarmerend en beklemmend opdringt, maar daarna weer langzaam naar de achtergrond drijft, wordt vergeten. De renovatie biedt een uitgelezen kans om de boel flink aan te pakken. De voorzolder, de schatten achter de schotten, en de zolderkamer: papa’s domein.
Natuurlijk was te verwachten dat de verkleedkist was omgetoverd tot een muizenkraamkamer. Natuurlijk zouden onze knuffels hun buiken hebben moeten opofferen voor hun zachte binnensten. Natuurlijk zouden mama’s schaatsen aangevreten zijn. Natuurlijk zou het een hele klus worden om ons door al die restanten van herinneringen heen te werken. Zelfs met vijf man sterk kent iedereen een moment van zwakte.
Ik denk terug aan de verjaardagen, de kerst- en sinterklaasvieringen. De momenten waarop de verlanglijstjes van stal werden gehaald. Waar de speelgoedfolders massaal werden voorzien met uitroeptekens en kruisjes. Mijn zus kreeg ooit een Baby Annabell, iets wat ze niet aan mijn ouders durfde te vragen, maar wel aan Sinterklaas. Want die had geld genoeg. Ze kreeg de pop en leerde niet lang daarna dat Sint en Piet niet bestonden. Ze vertelde hoe hard ze toen moest huilen.
De zolder is nu een heel stuk opgeruimd; er staan dozen te wachten om uitgezocht te worden. De inhoud kan in kratten die beter bestand zijn tegen de tijd of een plaag. Het verleden ligt in stukken, zoals torens van Lego die allang zijn omgevallen. De indrukken van gisteren werken nog door in mijn gedachten. Maar voor nu richt ik me op een fijner muizenwerkje: ik was ieder Legoblokje zorgvuldig af, alsof ik zo de herinneringen weer helder kan maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten