After in de Lux(e)

Neergestreken op het bankje voor de Luxor kijk ik naar hoe de stad leeft. Aan de overkant pinnen jongens geld uit de muur. Van rechts komt een groepje dames aangelopen, ze dragen korte rokjes met stiletto's. Niet dat ik daar wat mee wil insinueren, maar laten we het erop houden dat hun fysiek single schreeuwt.

Het personeel van Luxor vangt aan; een garderobe vrouw, beveiliging, dj's. Ook stapt er een man van zijn fiets, hij heeft rasta's en een koptelefoon om zijn nek. ''Gaat U ook draaien?'', flap ik eruit. De man lacht. ''Nee, ik doe de wc's.'' Ik heb hem die avond nog meerdere malen opgezocht om te vragen hoe het ging, en wat het grappigste was wat hij ooit tijdens zijn werk had meegemaakt.

Afijn, nog steeds op dat bankje. Er komt een jongen aangezwalkt. Hij negeert de verkeersregelaar en roept iets in de trant van ''met deze schoenen, ze moeten me eens durven aan te rijden!'' Hij loopt zo Luxor binnen om te vragen naar de after maar staat binnen 3 tellen weer buiten en wendt zich tot mij. ''Jij wist dit, waarom zei je niks? Je wilt me voor de gek houden he?'' Hij neemt plaats naast me. Voor dat ik het weet hebben we een gesprek over het verliezen van je moeder en observeren we aandachtig wat er aan ons voorbij loopt.

Quido heet hij. Een man van 27, en hij geeft zelf toe: een moederskindje. Ik probeer hem gerust te stellen door te vertellen over mezelf. Over hoe het is, hoe het verder moet, na zo'n verlies. Hij stelt het op prijs en begint dan over diepere zaken: ''je wijsheid spreekt maar je gevoel overheerst..'' Aldus Quido.

23:30. Het feest vangt aan. Er begint een groep mensen een rij te vormen voor de deuren van Luxor. Ik herken enkele gezichten van het festival. Niemand van ons weet echt wat te verwachten, maar onze benen zijn nog niet moe. We moeten dansen, we moeten de muziek in. 

Eenmaal binnen zie ik allemaal mooie mensen. Bewust van de muziek, een energieke massa. Het geeft zo'n fijn gevoel. Die warmte, de sfeer, de palmplanten op het podium. Alles klopt tot in de puntjes. We drinken uit flesjes, we drinken uit bekertjes. Dan gaan we weer buiten, steken een peuk op, en duiken vervolgens weer de dansvloer op. Zo'n avond is routine.

Rond een uur of 2 ben ik door. Ik kan niet meer dansen. Buiten zitten dan maar, en weer mensen kijken. Dat is overigens één van mijn vele hobby's. En het verveelt nooit. Mensen lachen naar me, sommige lopen zelfs naar me toe om een high five te halen en wat woorden te wisselen. Die dingen maken me altijd blij. Er zijn natuurlijk ook mensen, waarmee je zomaar iets hebt. Je spreekt elkaar niet aan, maar zodra blikken kruizen is er even zo'n moment, zo'n klik. Het is een ongeschreven regel: lachen, zwijgen, en weer doorgaan. 

Energie uit een rietje, toch weer aan het bewegen op de muziek. Ik weet niet hoe ik het doe, maar dat geeft niet, zolang ik maar niet stil sta. Gewoon luisteren en dan gaat je lichaam vanzelf we mee.

Het feest loopt aan zijn eind. Blikken worden gewisseld, drankjes worden opgedronken en de muziek dempt. Niemand wilt naar buiten, maar met zijn allen wachten tot de regen stopt heeft ook zo weinig meerwaarde. Nee, het stopt hier, het is mooi geweest. Een grote groep jonge mensen split op dezelfde plek waar het die avond begon. En ik? Ik zit nog even op dat bankje, ik kijk, ik twijfel, en besluit dan ook te gaan.

Het meisje in de kast

Ik zou niet kunnen weten
hoe ellendig het heeft gevoeld
in die kast van jou

destijds
geen kleding aan de hangers
maar wel maskers
een paar verdwaalde tranen
en een glimlach op zijn tijd
gewoonweg om de schijn op te houden

aan de binnenkant van die kast
hangt een spiegel
jaren lang heb je daar slechts gezeten
gekeken
''wie ben ik?''

maar
de kast ging open
niet omdat jij het wou
ik was nieuwsgierig
te benieuwd
het felle licht moet zeer hebben gedaan
even was je geschrokken
terugdeinsen? de schijn ophouden?

Nee, dat niet langer
je liet me binnen
in die kast van jou

Zo gingen er maanden voorbij
en ik heb een kier zien groeien
tot een open deur

meerdere mensen mogen nu kijken in de kast
zien hoe het is
misschien niet iets wat voor iedereen is weggelegd
een beetje onwennig, vreemd

wel moet ik zeggen
dat de kast al wat leuker is ingevuld
make-up, heerlijke geurtjes,
mooie kleding en tassen,
mooie spulletjes
van een heel mooi meisje

lief meisje,
je weet wie je bent,
je naam doet denken aan rozen
en toch denk ik aan een kast
een inloopkast
en ik ben blij dat we die steeds
beetje bij beetje
meer kunnen vullen
met wie jij bent.





Dit gedicht is opgedragen aan mijn lieve vriendin Rosanne, ik zal je altijd steunen.

Weapon of mass destruction

Soms beeld ik me in dat mijn naam staat voor een massavernietigingswapen, in een vreemde taal. Een woord dat kippenvel langs je ruggengraat omhoog doet klimmen. Zonder dat ik me er bewust van ben, doorboor ik misschien wel duizenden harten, jaar in, jaar uit. Gek om het eens van die kant te bekijken, terwijl mijn hartenzeer komt en gaat met elk nieuw seizoen. Mijn naam, stel je toch eens voor, verantwoordelijk voor gelaten tranen, voor lijden, voor het binnendringen van iemands leven en vervolgens alles overhoop gooien, vernietigen. Maar dat zijn nonsens. In realiteit ben ik niet dader noch wapen. Ik ben slachtoffer, kijk maar eens goed naar de littekens op mijn hart. In oorlogsomstandigheden verkeer ik me niet, maar een handjevol namen, ja, die vrees ik wel. 

9:05 am

Ik vind je mooi. Juist omdat je de dood zo dichtbij je hart draagt, in de vorm van een pakje sigaretten die prijkt in de borstzak van je spijkerblouse. Ik vind je mooi, met je 3-dagen haar, samengebonden tot een knotje. Ik vind je mooi, juist omdat je littekens hebt, lessen van het leven die je draagt op je knieën en vlak boven je linkeroog. Misschien sta je slechts jezelf in de weg, en is je hart gewoon open. Laat me je zien, laat me je bekijken. Liefde heelt.

Routine

Dit is hoe we het gaan doen:

eerst, kruizen onze blikken in een dampende massa mensen,
even later stoot je me aan waardoor er drank uit je glas gutst
en beland op mij
je biedt welgemeend je excuses aan, en je vraagt hoe ik 'eigenlijk' heet,
waar naar je me uitnodigt om even buiten te gaan staan
om rustig te kunnen praten
en wat blijken onze levens boeiend
oh jij doet ook iets met kunst
bedankt, ik vind mijn eigen haar ook mooi,
vet, die schoenen, waar vandaan?
we wisselen nummers uit
jij gaat ook naar het feest van volgende week
leuk, echt wel gezellig zo

en plots zoenen we
en ik voel niks meer
en ik loop weg

zo lig ik thuis
in bed
kil

met een klein gaatje in mijn hart
waar ik gewoonweg geen raad mee weet

Zaterdag

Klinkende glazen, er is feest,

in de kroeg proosten mensen op het bestaan

maar hoe het te leven, daar weten ze niet veel van,

ik ben met hen

één van hen

door mijn bloed kabbelt een ondeugend promille aan alcohol

mijn wangen blozen van de wijn

één sigaretje

mijn laatste sigaret

ik heb hem nog geen seconde tussen mijn lippen gestoken

er wordt me een vuurtje aangeboden

blauwe ogen, tenger postuur

hij is 22, op z'n minst

ik inhaleer

diep, zo diep

even ben ik bang dat ik verdronken of vertrokken ben

''heb je altijd van die roden lippen?''

ik gniffel

''nee, alleen op zaterdag, en jij?''

''alleen als ik geluk heb''

een pleziertje wil ik hem best gunnen

ik leun voorover en kus hem op zijn mond

Voer voor je oor

Aan de overkant van de straat zie ik een jongen. Het is al na twaalven maar hij hangt nog rond op de skatebaan. Z'n haar staat verward en aan zijn lip hangt een sigaret. Hij schiet met brandende lucifertjes en let niet op de tijd. Ik vraag me af of hij een vriendin heeft, of had.

Lelystad

Lelystad is een jonge stad. De architectuur is strak, modern en reflecterend. Er wordt veel gespeeld met contrast en lichtval. Dit levert hele leuke plaatjes op. Ik vond het ontzettend leuk om een photowalk te doen in het centrum, maar ook daarbuiten is veel te zien. Van de skaters in het skateparkje tot de Kempenaar. De platte polder is zo saai nog niet!

Nachtschade

Buiten ruikt het naar regen op warm asfalt
toch is het fris voor een Zomeravond, maar sinds geen van ons een jas heeft meegebracht zullen we het moeten doen met elkaars warmte

je draagt je haren wild en je hart nog wilder
de tattoo’s op je arm vertellen me dat je niet bang bent voor iets permanents,
iets dat blijft

er is een stilte gevallen
maar volgens mij struikelden gewoonweg in ons hoofd
omdat we te druk bezig waren met het zoeken naar woorden

opeens besluit je te gaan dansen
en je grijpt naar mijn hand alsof ik aanmoediging nodig heb

daar staan we dan
geluiden die doen denken aan nachtleven en twee harten heel dicht bij elkaar begeleiden onze passen

een taxi passeert en we vluchten een portiek in
in mijn panty zit een ladder en je bent dapper genoeg hem te beklimmen
vijf minuten lang proeven we elkaars lippen
ik wankel op mijn benen en besef me dat de alcohol geen rol speelt

verliefd en aangeschoten lopen we terug naar het feest om de hoek waar een hobby-dj zijn houseplaatjes draait en een massa tevreden danst op de muziek

jij steekt een sigaret op
en ondanks dat je er veel slechte gewoontes op na houdt, is dit niet eentje waar ik me aan stoor
de vlammen likken beetje bij beetje het uiteinde van je tweevingersgenot op
en ik geef toe dat ik niets eerder zo rustgevend heb gevonden

voordat we de drukte opnieuw ingaan breng in mijn mond naar je oor en fluister:

‘’ik vrees dat ik al een beetje van je ben gaan houden’’

Iets over vriendschap

Ik ben nu al een poosje een ex-scholier, een geslaagde, een full-time kassamedewerkster gedurende de vakantieperiode. Maar in de tussentijd ben ik ook een beetje een niemand, een sporadisch feestjes-bezoeker, een student to-be, een bijna 18-jarige. Enough with the name calling. 

Natuurlijk is het fijn dat ik straks mijn eigen weg ga bewandelen, ik ben dol benieuwd naar alles wat ik ga doen en leren op ArtEZ, begrijp me niet verkeerd, maar toch ook is het een beetje bitterzoet. In al die jaren op het middelbaar heb ik vriendschappen opgebouwd, zoals iedereen. Sommige van die vriendschappen waren tijdelijk, sommige alleen aanwezig in de gang en sommige waren echt en blijvend. 

Mijn beste vriendin Renée, gaat dezelfde kant op als ik, het creatieve wereldje ontdekken. Ik kijk nu al uit naar onze catch-up momenten, waarin we de oren van elkaars hoofd afkletsen over alles behalve onze nieuwe schoolcarrière, want zeg nou zelf, wat is er nou interessant aan je reader van het eerste semester als je ook kan praten over die knappe jongen die je zag in de trein. Sja, die dingen veranderen gelukkig niet. Met Renée kan ik heel veel delen en ik kan ook ontzettend met haar lachen. Ik ga haar zeker missen, als trouwe vriendin, festivalkameraad, soms taxi-chauffeur, engel van advies en mijn klaagmuur met de tijd. Renée, je bent een rots in de branding geweest voor mij de afgelopen 3 jaar, en je kan er op rekenen dat je dat ook nog even blijft, want met mijn leven weet je het natuurlijk maar nooit. Ik kijk terug op hele fijne jaren met jou, en ik kijk ook uit naar een nieuwe start die we met elkaar kunnen delen, allebei in onze eigen tijd en eigen manier. 

Dan is er Emma, de eerste Emma. Emma heb ik leren kennen toen we allebei nog verse brugpiepers waren (nieuwe oogst). Ik weet het nog goed, het was het eerste voorstelrondje van het schooljaar onder de les Nederlands van meneer Hageman, je viel me op toen je begon te vertellen over anime en manga, waar ik toentertijd ook helemaal fan van was ( didn't we all go through a fase like that hm? ). Ik heb je gelijk aangesproken na de les, en dat was het begin van alle gekte. Ik heb het over bizarre slaapfeesten bij jou op de boerderij, ik heb het over giechelen onder invloed, ik heb het over spontane reisjes naar Amsterdam tijdens de toetsweek. Ook zijn we allebei door een donkere periode gegaan, in waar onze gevoelens zich tegen ons keerden en we angstig waren. Jij was de enige die mij daarin begreep, en vice verse, we hebben elkaar er goed doorheen geholpen, ondanks alle stress en ellende. Je bent een ontzettend lief, eerlijk meisje, je weet waarvoor je staat en je hebt altijd iets leuks te vertellen. Je bent het zonnetje op elk feest. Ik wens je heel veel goeds in Nijmegen, en we gaan elkaar nog zeker zien! Ik ben maar al te benieuwd hoe het met je gaat, en ik hoop dat je je dromen najaagt. 

Dan heb je ook nog Emma, Emma twee. En ik moet je zeggen, dit gaat verder dan onze quotaties van Mean Girls. Al voor de examens zijn we een beetje naar elkaar toegegroeid, waarom dat precies was weet ik niet meer, but it's all good if you ask me. Wij zitten echt op een lijn, in onze spontane gekheid, in impulsief willen zijn, onze humor, en ik vind dat heel fijn. Ook weten we goed wanneer we even eens stapje terug moeten doen, en onze serious faces moeten opzetten. En verder, sja? Onze thuisvakantie in Arnhem vergeet ik niet, van Sonsbeek tot heerlijke pizza's in het centrum, van goedkope Spar wijn tot wodkawoensdag in The Move. Ik vond het heel gezellig, en ik hoop deze dingen voort te zetten als studentes-in-de-wording.

Dat brengt me op Sam en Yme. Sam en Yme zijn de twee die Emma en mij hebben vergezeld op onze thuisvakantie in Arnhem. Soms een drankje bij the Irish, soms diepe gesprekken aan de Rijnkade. Maar het meest waren we te vinden op Roofgarden, dat was toch een beetje onze thuisbaken deze vakantie (ookal zijn we er maar 4/5x geweest? ach who cares). Jullie zijn hele lieve, eerlijke jongens, altijd in een goede bui en dat jullie het uithouden met ons en het bijkomstige gekibbel en gegiechel, petje af. Ik ga jullie missen!

 

En natuurlijk heb ik ook nog een hoop andere vriendinnen die echt niet vergeten mogen worden! Jullie gaan allemaal zulke verschillende dingen doen, soms voelt het alsof ik midden in een soort kruispunt sta en jullie staan allemaal weer op een andere weg, sommige verbonden met elkaar, sommige totaal een andere richting opgeslagen. Bij deze een heel speciaal, liefdevol dankwoordje voor Sanne, Noa, Lisanne, Renee en Femke. Jullie zijn meisjes van goud, en ik ben echt ontzettend benieuwd naar jullie toekomstige uni-avonturen! Ik zal eerlijk waar mijn best doen om af en toe iets van me te laten horen, gewoonweg om een excuus te hebben om te vragen hoe het bij jullie is, of alles bevalt en dingen zijn gegaan zoals je had verwacht. We zullen allemaal druk zijn met school, en ik zal niet één van de mensen zijn die prioriteit krijgt om wekelijks een update te geven (daar heb je moeders en oma's voor, toch?), maar dat neemt niet weg dat ik jullie zal vergeten of nimmer meer zal spreken. Het allerbeste gewenst, en tot ziens, als jullie ooit het Arnhemse nachtleven willen ontdekken dan trekken jullie gerust maar aan de bel!