Soms beeld ik me in dat mijn naam staat voor een massavernietigingswapen, in een vreemde taal. Een woord dat kippenvel langs je ruggengraat omhoog doet klimmen. Zonder dat ik me er bewust van ben, doorboor ik misschien wel duizenden harten, jaar in, jaar uit. Gek om het eens van die kant te bekijken, terwijl mijn hartenzeer komt en gaat met elk nieuw seizoen. Mijn naam, stel je toch eens voor, verantwoordelijk voor gelaten tranen, voor lijden, voor het binnendringen van iemands leven en vervolgens alles overhoop gooien, vernietigen. Maar dat zijn nonsens. In realiteit ben ik niet dader noch wapen. Ik ben slachtoffer, kijk maar eens goed naar de littekens op mijn hart. In oorlogsomstandigheden verkeer ik me niet, maar een handjevol namen, ja, die vrees ik wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten