Men suggereert een ladder. Voor boven kop en schouders. Je familie bestaat uit lange mensen, zeg je. Op den duur, zit het hem in de lengte. De dagen, de tijd samen. De afstand, het trappengat, in gedachte leg ik het nog duizendmaal af. Opdat wij niet vergeten. Maar jij vergat. Ze zullen je niet hebben zoals ik je had. Ze zullen niet weten dat ik een toren in je zag.