woensdag 25 februari 2015
Zwemmen in de zee
Sta je er wel eens bij stil dat je je mondhoeken om hoog kan trekken, en men met een oogopslag weet hoe het gaat? Dat je al deze emoties hebt, dat je angstig kan zijn, dat je compleet voor iemand kan vallen en je jezelf nooit meer met iemand anders ziet. Alsof je ziel zich volledig overgeeft aan situaties en het mee kan gaan in de sleur. Is dat niet wat er gebeurt? Vertel mij eens anders. En misschien is dat wat we moeten leren, met de tijd. Ons meer overgeven aan die gevoelens, laat je maar meeslepen. Duik maar, en duik diep. Misschien spoel je aan waar je ooit bent begonnen, om nog een poging te wagen, misschien is het water wild en moet je je door wilde golven slaan, en misschien beland je wel aan de overkant, waar alles mooi en goed is. Als je duikt, duik dan diep, duik niet half, niet met één teen in het water, geef jezelf over aan de stroom en waag een baantje.
maandag 23 februari 2015
City gazing
Arnhem, een plekje naar mijn hart.
En deze geweldige foto's zijn gemaakt door mijn lieve vriendin Rosanne, je bent een topper!
NRS Photography ©
zondag 22 februari 2015
Stofwolk
Gisternacht raakte ik aan de praat met een jongen terwijl we aan het dansen waren. Hij stelde een nicotinepauze voor en liet me zijn tattoo's zien en ik wist toen gelijk dat hij niet bang was voor permanente hechtenis. Ik keek naar hem, en het voelde zo goed om gewoon eens echt naar iemand te kijken. Toen het onderwerp liefde zich voordeed sprak hij in de verleden tijd en ik geloofde hem echt, totdat mijn blik weer viel op de tattoo op zijn bovenarm. Sommige dingen vinden geen afsluiting. Hij zei me dat hij wilde weten hoe het is om los te zijn, en je niet te binden, gewoon gaan met de flow. Voordat ik het wist was het witte rolletje tussen zijn vingers veranderd in as en we besloten terug te gaan naar de chaos van lichten en muziek. Daar vond het ritme een weg van onze tenen tot aan onze lippen en alles was perfect in de mix. De jongen nodigde me uit om de avond te verlengen bij hem thuis, maar ik kon niet blijven. Ik kon het niet. Het was een keuze tussen een tattoo en een tijdig plakplaatje, ik was niet van plan dat laatste te zijn. Dus besloot ik te gaan, diep de nacht in opweg naar huis.
donderdag 19 februari 2015
Het gevoel van en over vroeger
Het was een nietsvermoedende Donderdag avond, en mijn zus en ik keken terug op de afgelopen 5 jaar, en ver daarvoor. En het akelige gevoel van ouder worden bekroop me. Waarom kan niks zo blijven zoals het is?
Wat zo simpel begon als echte zussenpraat, over hormonen en rondingen, jongens en slechte gewoontes, veranderde al snel in een terugblik op nog niet eens zo heel lang geleden. We keken terug op de tijd waarin onze moeder ziek werd, en wat het met ons deed. Alle mensen die we over de vloer hebben zien komen, en dat het veel te snel is gegaan. Ik besef me dat ik terug kan gaan in het gevoel van toen. Praten over mama's ziektebed is niet zomaar een gespreksonderwerp, heb is een stemming. Alsof ik de rillingen over mijn rug voel terwijl ik 'Yarden uitvaartzorg' voor me zie, wat dan weer gepaard gaat met het magische gevoel wat ik altijd had met één van mama's nachtwakers: de paardenfluisteraar, met haar huisje op de Posbank.
Cliché: het was een gekke periode, en het is te snel gegaan. Maar, zodra je erover praat, weet je ook echt dat het zo is. De cliché's over de wereld zijn waar. Maar waarom? Waarom kunnen dingen niet zo blijven zoals ze altijd bij je bekend zijn geweest? Het was toch voortbestemd?
''Ik denk dat je eigen jeugdherinneringen nog altijd mooier zijn, dan het zien opgroeien van je eigen kind..'' Ware woorden uit de mond van mijn zus. En ik wist wel zeker dat ze gelijk had. Want onze jeugd was ook leuk. Het moest zo zijn, de weekenden bij opa en oma met mama erbij, ik logeerde op een klein kamertje en mama en Robin samen op de grote kamer. Samen ontbijten, een gekookt eitje, en oma had altijd een schortje om. Daarna buitenspelen, op visite bij tante, en spelen in het riet in de achtertuin. De mooie dagen in Zwartsluis, zo onschuldig als ze toen waren.
Het is dan 5 jaar geleden, maar pas gister hebben Robin en ik ons voor het eerst aan mama's kledingkast gewaagd. Je staat er nooit echt bij stil dat haar kleren nog gewoon zo liggen, zoals ze liggen. Maar één blik op een bepaald truitje, en ik denk aan verjaardagen met de familie, mama's lippenstift en samen zij aan zij liggen in bed op Zondag. Opeens ben ik weer zo dichtbij, bij dat gevoel wat ooit eens zo normaal was. Ik besef me dat ik het mis, maar dat ik me niet meer kan vastklampen aan het verleden, net zoals ik dat niet kan met het heden, sinds er ook een toekomst is.
Als ik denk aan mama denk ik aan de verkreukelde zakdoekjes in haar jaszak, de moppen waarmee ze thuis kwam die ze te horen kreeg van patiënten op haar werk, en haar knalroze badjas. Ik denk aan hoe lekker haar appeltaart rook en smaakte, aan de moedervlekken in haar hals en het gekke gezicht als ze weer met folie om haar hoofd zat om de henna in te laten trekken. Haar hand was vanzelfsprekend groter dan mijn kinderhandje, maar ook altijd zachter, warmer, en het hield me stevig vast. Het is gek om die dingen niet meer te voelen, maar ze wel zo helder voor me te zien.
Misschien is voor iedereen dit het zelfde, dat gekke gevoel wat je bekruipt als je terug denkt aan vroeger. Misschien zit het allemaal in mijn hoofd, dat mijn gevoel anders zou zijn dan het jouwe, omdat mijn herinneringen ook anders zijn. Maar wat het ook is, ik zal er nooit een antwoord op krijgen. Het is een stukje van mezelf, en alles wat mij nog rest aan mijn jeugd, aan hoe het geweest is. En ik ben o zo blij, dat ik dat stukje ken, en ik, wanneer ik maar wil, even kan terugkruipen in het gevoel van toen.
Wat zo simpel begon als echte zussenpraat, over hormonen en rondingen, jongens en slechte gewoontes, veranderde al snel in een terugblik op nog niet eens zo heel lang geleden. We keken terug op de tijd waarin onze moeder ziek werd, en wat het met ons deed. Alle mensen die we over de vloer hebben zien komen, en dat het veel te snel is gegaan. Ik besef me dat ik terug kan gaan in het gevoel van toen. Praten over mama's ziektebed is niet zomaar een gespreksonderwerp, heb is een stemming. Alsof ik de rillingen over mijn rug voel terwijl ik 'Yarden uitvaartzorg' voor me zie, wat dan weer gepaard gaat met het magische gevoel wat ik altijd had met één van mama's nachtwakers: de paardenfluisteraar, met haar huisje op de Posbank.
Cliché: het was een gekke periode, en het is te snel gegaan. Maar, zodra je erover praat, weet je ook echt dat het zo is. De cliché's over de wereld zijn waar. Maar waarom? Waarom kunnen dingen niet zo blijven zoals ze altijd bij je bekend zijn geweest? Het was toch voortbestemd?
''Ik denk dat je eigen jeugdherinneringen nog altijd mooier zijn, dan het zien opgroeien van je eigen kind..'' Ware woorden uit de mond van mijn zus. En ik wist wel zeker dat ze gelijk had. Want onze jeugd was ook leuk. Het moest zo zijn, de weekenden bij opa en oma met mama erbij, ik logeerde op een klein kamertje en mama en Robin samen op de grote kamer. Samen ontbijten, een gekookt eitje, en oma had altijd een schortje om. Daarna buitenspelen, op visite bij tante, en spelen in het riet in de achtertuin. De mooie dagen in Zwartsluis, zo onschuldig als ze toen waren.
Het is dan 5 jaar geleden, maar pas gister hebben Robin en ik ons voor het eerst aan mama's kledingkast gewaagd. Je staat er nooit echt bij stil dat haar kleren nog gewoon zo liggen, zoals ze liggen. Maar één blik op een bepaald truitje, en ik denk aan verjaardagen met de familie, mama's lippenstift en samen zij aan zij liggen in bed op Zondag. Opeens ben ik weer zo dichtbij, bij dat gevoel wat ooit eens zo normaal was. Ik besef me dat ik het mis, maar dat ik me niet meer kan vastklampen aan het verleden, net zoals ik dat niet kan met het heden, sinds er ook een toekomst is.
Als ik denk aan mama denk ik aan de verkreukelde zakdoekjes in haar jaszak, de moppen waarmee ze thuis kwam die ze te horen kreeg van patiënten op haar werk, en haar knalroze badjas. Ik denk aan hoe lekker haar appeltaart rook en smaakte, aan de moedervlekken in haar hals en het gekke gezicht als ze weer met folie om haar hoofd zat om de henna in te laten trekken. Haar hand was vanzelfsprekend groter dan mijn kinderhandje, maar ook altijd zachter, warmer, en het hield me stevig vast. Het is gek om die dingen niet meer te voelen, maar ze wel zo helder voor me te zien.
Misschien is voor iedereen dit het zelfde, dat gekke gevoel wat je bekruipt als je terug denkt aan vroeger. Misschien zit het allemaal in mijn hoofd, dat mijn gevoel anders zou zijn dan het jouwe, omdat mijn herinneringen ook anders zijn. Maar wat het ook is, ik zal er nooit een antwoord op krijgen. Het is een stukje van mezelf, en alles wat mij nog rest aan mijn jeugd, aan hoe het geweest is. En ik ben o zo blij, dat ik dat stukje ken, en ik, wanneer ik maar wil, even kan terugkruipen in het gevoel van toen.
dinsdag 17 februari 2015
Een week in foto's
Een poosje terug kocht ik het 1000 tattoos boek, van Taschen.
Dit zijn 2 van mijn favoriete pagina's.
Een leuk, artistiek stilleven / Kunstlab, Doesburg
Op in de mist / Middewaard, Ellecom
Genietend van zonnestralen die mijn kamer opwarmen, het licht was mooi en ik wou experimenteren met foto's maken.
Een beschilderd sinaasappelkistje met mijn lp's, een felroze Maria, mijn lievelings cactus, een oude Canon camera, mijn dichtbundeltje, dummy en mijn dagboek.
Plaatjes uitzoeken in de lokale kringloop, helaas, geen nieuwe aanwinsten gescoord.
donderdag 12 februari 2015
dinsdag 10 februari 2015
De waarheid uit de mond van een 17-jarige
Ik draag mijn haar wild en mijn hart nog wilder. Ik wil avonturen opzoeken in verlaten steegjes en een mond kussen die filterkoffie kent. De ladders in mijn panty worden slechts beklommen door echte prinsen, maar niemand komt aan mijn hart. En het is allemaal fijn en wel, omdat het zo is. Ik heb geen verplichtingen op wat huiswerk en werktijden na. Soms feest ik tot 5 uur en stel ik mijn ontbijt uit tot ik niet meer wankel op mijn benen. Ik kan en mag alles, want ik ben 17 Lente's jong, en dus val ik net overal tussen in. Ik ben het net wel en net niet. Ik ben alles wat je misschien ooit zocht, maar liever kwijt dan rijk bent. Mijn longen vullen zich zo nu en dan met rook, maar dit houd ik nooit lang vol. Het bestaan van alcohol heb ik ontkent totdat ik 15 was. In de Zomer doe ik hard mijn best om mijn sproeten te verbergen. Ik heb niks met clubs en stappen. Als ik dans voel ik me vrij en denk ik niet aan wat de dag me bracht. Meestal regent het op mij, maar tranen mengen mooi met de druppels en zo hoef ik nooit uit te leggen of het wel of niet goed met me gaat. Ik ben altijd opstandig geweest, en zo zal ik blijven. Ik ben vrij.
woensdag 4 februari 2015
zondag 1 februari 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)