Stofwolk

Gisternacht raakte ik aan de praat met een jongen terwijl we aan het dansen waren. Hij stelde een nicotinepauze voor en liet me zijn tattoo's zien en ik wist toen gelijk dat hij niet bang was voor permanente hechtenis. Ik keek naar hem, en het voelde zo goed om gewoon eens echt naar iemand te kijken. Toen het onderwerp liefde zich voordeed sprak hij in de verleden tijd en ik geloofde hem echt, totdat mijn blik weer viel op de tattoo op zijn bovenarm. Sommige dingen vinden geen afsluiting. Hij zei me dat hij wilde weten hoe het is om los te zijn, en je niet te binden, gewoon gaan met de flow. Voordat ik het wist was het witte rolletje tussen zijn vingers veranderd in as en we besloten terug te gaan naar de chaos van lichten en muziek. Daar vond het ritme een weg van onze tenen tot aan onze lippen en alles was perfect in de mix. De jongen nodigde me uit om de avond te verlengen bij hem thuis, maar ik kon niet blijven. Ik kon het niet. Het was een keuze tussen een tattoo en een tijdig plakplaatje, ik was niet van plan dat laatste te zijn. Dus besloot ik te gaan, diep de nacht in opweg naar huis.