Trots

Ik wil iets schrijven maar heb er eigenlijk geen puf voor. De woorden rollen voor het eerst is niet uit mijn toetsenbord, maar het is nog geen tijd voor een writersblock, no worries, dat stel ik uit voor m'n burn-out days.

Vandaag schoof mijn piekerlaadje weer 'ns open als vanouds, en dat kan altijd vreselijk slopend zijn. Je vergelijkt jezelf met mensen, je vraagt je af of je iets veranderen moet, dat soort gedoe. Ik vroeg een goeie vriend van mij waarom mensen nou onzeker zijn. Dat zette ons beide aan het denken. Hij zei dat het een standaard eigenschap is dat mensen hebben. Ja oké, en dus..? Dus stelde ik mijn filosofische vraag ook aan een andere vriend. Hij zei dat het met trots te maken heeft, en dat ik geen reden heb om onzeker te zijn, maar juist trots. Dus we moeten onze onzekerheden en schaamtes om kunnen zetten in trots? Dat klinkt als een onmogelijke uitdaging als je het mij vraagt. Het is te mooi om waar te zijn. Daarbij is de harde waarheid dat onze ongemakkelijkheden en imperfecties ons juist maken wie we zijn. Heb ik weer.

Maar wat is trots? Hoe word je trots op jezelf? Ik spring een gat in de lucht als ik een voldoende haal voor wiskunde, maar noemen we dat per se trots? Ik denk dat we het eerder een ontlading van vreugde kunnen noemen, iets wat je heb behaald. Niet trots. Misschien is trots wel kijken in de spiegel en kunnen lachen naar jezelf. Nog zo'n eigenschap waarover ik niet beschik. Moedeloos kruizen blikken over en weer als ik een spiegel tref.

Blijkbaar is trots een vreemdeling die zich nog niet bloot wil geven aan mij, want zelfs tussen de duizenden glasvezels van mijn spiegel is hij niet te bekennen.