Get ready for the weekend

Ik voel me leeg. Alsof elk bloedlichaampje in me schreeuwt, maar slechts een echo ontvangt van mijn holle, kille aderen. Elke bonk die mijn hoofd voelt word versterkt met de afgrijselijke kreten die mijn laptop uitslaat. Het zal nu niet lang meer duren voordat ik het schrijven en socializen over het net moet inwisselen voor oud pen en papier. Alsof ik daar al niet genoeg van krijg op school.

Maar mijn laptop is niet het enige dat mijn mondhoeken naar beneden doet staan. Zo kan ik gruwelen van mijn weekend. Waarom? Nou, de gedachte die me wakker maakt op zaterdag morgen is meestal: ''wel godverre, overmorgen maandag..'' Ik vraag mezelf, waarom?  Geen antwoord. Vroeger leefde ik voor het weekend, ookal was mijn enige piek misschien het kijken van Ik hou van Holland. Maar nu hebben mijn zaterdagavonden geen enkele toevoeging en besteed ik ze als quasimodo 2.0 voor een beeldscherm. Is dit nou het leven van een tiener?

Naast mezelf op zitten vreten aan die akelig aankomende maandagen, hou ik me ook bezig met school. Oef. Niets is beter dan bakken huiswerk en 10 paragrafen aan leerwerk (spoiler: het valt vies tegen, don't grow up, it's a trap!) Het voelt alsof mijn leven al compleet is opgegeven, alsof school en socializen mijn enige bezigheden zijn. Misschien is dat ook wel zo.. Maar bij de gedachte van vervolgopleiding of studeren zie ik dan toch altijd een lichtpuntje aan een lange tunnel. Eindelijk iets doen wat echt leuk is en bij me past, wat dat dan ook mag wezen.

Weekenden zijn lang niet meer wat ze geweest zijn. It was all fun and games, toen het nog draaide om vers afgebakken kaiserbroodjes op zaterdagochtend, met een dubbele laag boter en ietwat teveel hagelslag dat al snel veranderde in hagelpasta. Wat was het ook allemaal onschuldig, toen je nog om 1 uur kraaiend naar huis rende om een broodje-uit-het-vuistje te eten en dan weer energievol en ijverig verder te werken aan één van je nieuwe hutten, samen met een buurmeisje. Dat alles, heb ik moeten verruilen voor woordjes Frans en de stelling van Pythagoras. Wat jammer, wat zonde.

Trots

Ik wil iets schrijven maar heb er eigenlijk geen puf voor. De woorden rollen voor het eerst is niet uit mijn toetsenbord, maar het is nog geen tijd voor een writersblock, no worries, dat stel ik uit voor m'n burn-out days.

Vandaag schoof mijn piekerlaadje weer 'ns open als vanouds, en dat kan altijd vreselijk slopend zijn. Je vergelijkt jezelf met mensen, je vraagt je af of je iets veranderen moet, dat soort gedoe. Ik vroeg een goeie vriend van mij waarom mensen nou onzeker zijn. Dat zette ons beide aan het denken. Hij zei dat het een standaard eigenschap is dat mensen hebben. Ja oké, en dus..? Dus stelde ik mijn filosofische vraag ook aan een andere vriend. Hij zei dat het met trots te maken heeft, en dat ik geen reden heb om onzeker te zijn, maar juist trots. Dus we moeten onze onzekerheden en schaamtes om kunnen zetten in trots? Dat klinkt als een onmogelijke uitdaging als je het mij vraagt. Het is te mooi om waar te zijn. Daarbij is de harde waarheid dat onze ongemakkelijkheden en imperfecties ons juist maken wie we zijn. Heb ik weer.

Maar wat is trots? Hoe word je trots op jezelf? Ik spring een gat in de lucht als ik een voldoende haal voor wiskunde, maar noemen we dat per se trots? Ik denk dat we het eerder een ontlading van vreugde kunnen noemen, iets wat je heb behaald. Niet trots. Misschien is trots wel kijken in de spiegel en kunnen lachen naar jezelf. Nog zo'n eigenschap waarover ik niet beschik. Moedeloos kruizen blikken over en weer als ik een spiegel tref.

Blijkbaar is trots een vreemdeling die zich nog niet bloot wil geven aan mij, want zelfs tussen de duizenden glasvezels van mijn spiegel is hij niet te bekennen.

Filosofisch gedoe

4 Atheneum, een uitgebreide vriendenkring, een dak boven m'n hoofd, een laptop op m'n schoot en nog heb ik geen idee wat ik aan moet met mezelf. School afmaken is iets dat (helaas) bovenaan mijn lijstje staat. Toch vraag ik me nog dagelijks af wat mijn functie in dit leven is. Waar liggen mijn talenten? Wat vind ik leuk? Waar zie ik mezelf staan later? Welk shirt staat niet flets boven mijn lievelings spijkerbroek? Dat soort gekeutel. Ik ben er nog niet over uit.

Zo kan ik me ook opvreten aan mensen die hun toekomst al tot in de puntjes hebben uitgewerkt. Hoe is het mogelijk, denk ik dan bij mezelf. Ik heb het vast geërfd van papa. Zo weet hij nooit een uur voor etenstijd wat we eigenlijk gaan eten. Dit wil wel is leiden tot een ritje afhaal chinees (zit ik verdomd weinig over in, nu we dan toch eerlijk zijn). 

Waarschijnlijk ben ik gewoon een ongeleid projectiel, een uitzondering. Mijn gezicht deukt altijd zo lelijk in als men mij vraagt wat ik later wil worden. Alsof ik een tijdmachine betreed en de rimpels al in me gezicht staan gedrukt. Die vraag zal toch nog even onbeantwoord moeten blijven. Helaas pindakaas.

Laat ik me voor nu maar bezighouden met het updaten van mijn facebook-status en mijn dagelijkse ditjes en datjes op twitter uitsproeien. Dat is tenslotte wat iedereen doet tegenwoordig, toch? Zolang ik me geen zorgen hoef te maken om ''wat de pot schaft'' morgen avond, heb ik niks te klagen.