Stond ik zomaar boodschappen te doen in de supermarkt, terwijl je er vandaag alweer 7 jaar niet meer bent. Het is lastig te behappen dat de dingen doorgaan. Vooral omdat het me 7 jaar lang zo goed is gelukt. Maar het is een keertje op.
Ik schrijf je omdat het niet zo goed met me gaat. De laatste tijd moet ik veel huilen. Vaak huil ik dan om jou. Ik ben moe, en ook moe van het moe zijn. De kleur is er wel een beetje af hier. De dagen duren lang en vragen veel van me. Het is lastig om een plek te vinden om uit te rusten. De dingen die ik om me heen zie maken me erg verdrietig, de mensen irriteren me. Waren we maar samen verloren gegaan.
Ik woon in Arnhem maar het is mijn thuis niet. Als ik dan in Dieren ben, en blootsvoets over onze dode moeder trap loop, en papa boven hoor rommelen, lijkt het alsof de stukjes niet meer passen. Het is een onrustig gevoel, een zware deken.
Maar ik ben zoveel, zoveel extra, van papa en Robin gaan houden, hé mama. Dat is toch wel iets moois, wat uit deze ellende is voort gevloeid. Ik kan het je niet uitleggen, maar ik weet dat je begrijpt wat ik bedoel.
Ik ga ook met iemand praten, ja het is zover. Alles wat eruit kan zal ik er uit trekken als het moet. .
En mam, kom toch gerust eens spoken hier. De deur staat voor je open. Kruip dan naast me in bed, in een treintje, zoals we dat altijd deden.
Nu mis ik jou, zoals ik eigenlijk jou altijd missen wou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten