zondag 28 februari 2016
zaterdag 27 februari 2016
donderdag 25 februari 2016
De dag daarna
Bevonden vondelingen van vandaag:
Het is de dag na de nacht. Ik zit in de trein en ben niet alleen onderweg naar bestemming maar ook naar een beetje piece of mind. In de coupé geniet ik van de zon, en probeer me te herinneren wat hij tegen me zei.
Een muur vol van graffiti volgt parallel de spoorbaan. Ik lees: ''Angela is een sch''. De rest van de letters zijn bedekt met klimop.We zullen het nooit weten, de natuur begon bij wat Angela was, of misschien nog steeds is.
In het bankstel naast me zitten twee jongens. Eén is aan het woord, zelfs heel erg veel aan het woord. Twee haltes verder hoor ik pas dat hij stottert. Het wordt erger naarmate de jongens hun uitstap bereiken. Station Velp. Hij staat op, struikelt nogmaals met zijn tong en stapt uit.
Het is de dag na de nacht. Ik zit in de trein en ben niet alleen onderweg naar bestemming maar ook naar een beetje piece of mind. In de coupé geniet ik van de zon, en probeer me te herinneren wat hij tegen me zei.
Een muur vol van graffiti volgt parallel de spoorbaan. Ik lees: ''Angela is een sch''. De rest van de letters zijn bedekt met klimop.We zullen het nooit weten, de natuur begon bij wat Angela was, of misschien nog steeds is.
In het bankstel naast me zitten twee jongens. Eén is aan het woord, zelfs heel erg veel aan het woord. Twee haltes verder hoor ik pas dat hij stottert. Het wordt erger naarmate de jongens hun uitstap bereiken. Station Velp. Hij staat op, struikelt nogmaals met zijn tong en stapt uit.
zondag 21 februari 2016
Zondag bevindingen
Het is zondagnacht, maar officieel al maandag. Ik kom net uitgewaaid terug van de cinema. Ja, het stormt. En ik kan het niet helpen dat ik deze avond in een enorme cliché heb veranderd.
Zo'n cliché waarbij je terug komt uit de film en je je anders voelt, elke keuze uit je leven nogmaals overdenkt en alles om wilt gooien. Vervolgens fiets je naar huis, maar je fietst om, anders moet ook echt helemaal anders. Het stormt, de wind rukt aan je jas en haren maar dat is niet erg. Eenmaal thuis kruip je braaf in je ondergoed op de bank en schrijft alles op, elk detail van deze zondag. Je haar is opgestoken en rommelig, je nipt uit je mok met thee en besluit een langspeelplaat op te zetten. Dit is je leven nu. Alt-J zingt over mozaïeken tot de ochtend komt, en, je voelt het al, dat is wat je wilt doen.
Dus, nu zit ik te mozaïeken met mijn leven, met wie ik ben. Omdat ene geweldige leadzinger daar mee is gekomen en ik me toevallig een tikkeltje extra melancholisch voel vannacht. Hoe zou het met vroegere liefdes gaan? Zou de man die ik ooit per ongeluk heb aangereden toen ik niet meer op tijd remmen, nog altijd samen wandelen met zijn vrouw van destijds?Ligt er ergens iemand aan de zee en mag het zoute water zijn/haar tenen likken? En, er worden verjaardagen gevierd, en mensen begraven, as we speak.
Het leven gebeurt nu. En soms vergeten we dat. Gaat het aan ons voorbij.
Zo'n cliché waarbij je terug komt uit de film en je je anders voelt, elke keuze uit je leven nogmaals overdenkt en alles om wilt gooien. Vervolgens fiets je naar huis, maar je fietst om, anders moet ook echt helemaal anders. Het stormt, de wind rukt aan je jas en haren maar dat is niet erg. Eenmaal thuis kruip je braaf in je ondergoed op de bank en schrijft alles op, elk detail van deze zondag. Je haar is opgestoken en rommelig, je nipt uit je mok met thee en besluit een langspeelplaat op te zetten. Dit is je leven nu. Alt-J zingt over mozaïeken tot de ochtend komt, en, je voelt het al, dat is wat je wilt doen.
Dus, nu zit ik te mozaïeken met mijn leven, met wie ik ben. Omdat ene geweldige leadzinger daar mee is gekomen en ik me toevallig een tikkeltje extra melancholisch voel vannacht. Hoe zou het met vroegere liefdes gaan? Zou de man die ik ooit per ongeluk heb aangereden toen ik niet meer op tijd remmen, nog altijd samen wandelen met zijn vrouw van destijds?Ligt er ergens iemand aan de zee en mag het zoute water zijn/haar tenen likken? En, er worden verjaardagen gevierd, en mensen begraven, as we speak.
Het leven gebeurt nu. En soms vergeten we dat. Gaat het aan ons voorbij.
dinsdag 16 februari 2016
zondag 14 februari 2016
zaterdag 13 februari 2016
De vrouw in de trein
Hoe haar wallen veranderen, in zakken onder haar ogen. Bagage. Hoe ze lacht, vermoeid maar gelukkig. Hoe haar kinderen de coupé door stuiteren, en zij liever even gaat liggen. ''Mama, ik moet plassen!'' ''Nog heel even volhouden schat, we zijn er bijna.'' Haar hand ondersteunt haar kin. ''Kijk,'' ze wijst naar buiten, ''vanaf hier is het nog maar één halte, red je dat?''
dinsdag 9 februari 2016
Kunststudent mentaliteit/rivaliteit
Als hardwerkende kunststudente lopen bij mij de irritaties soms wel eens hoog op. Niet alleen voor deadlines of mislukte prints, nee. Vaak omdat mensen onnodige opmerkingen maken, je in een hokje wordt geduwd of wanneer mensen gewoonweg duidelijk laten merken dat ze niks van je willen weten. Erg vervelend natuurlijk, want ik vind niet dat je zo met elkander om hoort te gaan. Al ga ik dat in dit artikel zelf ook even doen. Afijn, hier een aantal puntjes waar ik regelmatig mee te maken heb, for your pleasure. En waarschijnlijk naai ik mezelf met dit artikel, maar dat valt onder masturbatie en dat is een taboe dat doorbroken moet worden en algemeen bespreekbaar hoort te zijn en blablablabla. Gaan we:
1. Elke kunstacademie kent een paar ''op de hoogte, uit de hoogte, jullie zijn uit de mode'' (Fresku, 2012) types. Ze zijn te herkennen aan hun instagrambiografie: 20-something, photographer, graphic design. Zij zullen het hardste schreeuwen dat ze een opleiding doen aan de kunstschool, als ware het een status. ''Ja maar.. Ik studeer op Rietveld, dus.'' Doe maar even niet, oké? Er is een leven buiten de kunstschool, en het feit dat je weet hoe Photoshop werkt en je zelf een moleskine hebt geknutseld, maakt je nog geen beter, leuker en/of specialer persoon dan wie dan ook.
2. Dit werkt ook vice versa, van buitenaf. Er zijn genoeg mensen die je maar al te graag wijzen op het feit dat je aan de kunstacademie studeert: ''Oh, jij bent echt zo'n ArtEZmeisje..'' Wat wil je nou precies van me? Ik ken mijn studie, je hoeft hem niet om me heen te hangen als een soort krans of zo.
3. Stereotyping: ''Oh, je doet kunstacademie? Doe je ook yoga? Draag je vaak zwart? Heb je die doorzichtige Ace&Tate bril? Waar is je oversized denim?''
4. Mensen scheren kunststudenten graag over één kam.
5. ''Oh, lekker creabea dus!'' Creabea? Het pinterestboard van je moeder. Dat noem ik creabea. En nu je bek houden, doei.
6. De profiteurs. Dit zijn vaak je familie en vrienden, die iets van je willen. ''Ik moet voor school dit..'' of: ''Voor werk moet ik dat..'', en dan: ''..maar jij helpt me vast wel even!'' Uh, is dat zo? Ik heb het zeg maar al druk genoeg met twee foto-opdrachten, een samenvatting voor kunstfilosofie, een werkplan en een animatie, voor aanstaande donderdag.
Het feit dat familie en vrienden vaak ook denken dat ze een gratis exemplaar van je werk kunnen krijgen, of je het zomaar free met ze deelt, heeft me ook flink verbaasd. I mean, waar haal je het lef überhaupt vandaan?
7. Studeren aan de kunstschool lijkt de laatste tijd een soort trend te zijn. Dit mede dankzij de schreeuwers (de instagrambio's dan, jullie worden bedankt). Het feit dat je 'fine art', 'graphic design', 'product design' of 'whatever design' in je biografie kan zetten op Tinder, Twitter, Myspace, Google+, laat mensen over lijken gaan. Dit zijn bijvoorbeeld de die hard tumblr meisjes, die foto's maken van hun Starbucks, rondlopen met een Fjall Raven en wild worden van hun collectie buttons met kreten zoals ''I like cats'', ''U suck'', ''Whatever forever'' en ''Pizza is better than u''. Ze zijn ook te herkennen aan hun Instagram, waar duizenden Disclosurecover-like tekeningetjes te vinden zijn. Ze zijn dol op washi-tape (overigens gewoon te verkrijgen bij de Action), de natuur-emoji's, Flow magazine en de Crosley platenspeler. Kan niet wachten om deze artbabygirls te zien strugglen bij hun eerste schouw, see you on the other side girlfriends!
8. Kunststudenten worden heel vaak over één kam geschoren, maar als je even terug leest heb ik dat hier al ergens gezegd, met andere woorden. Of dezelfde, kan ook nog.
9. ''Maar, zijn daar wel banen in?'' Dat is voor mij een vraag, en voor jou dus ook, schijnbaar. Leuk.
10. In alle serieusheid is er wel echt iets wat me zeker erg steekt, en dat is (op mijn school) een soort rivaliteit die ik voel tussen de opleidingen. Ja mensen, het is echt waar, zelfs op de kunstacademie lijkt het gras toch altijd nog groener aan de overkant. Dit omdat niemand elkaar het daglicht in de ogen gunt. Zo haat Fashion Design iedereen, Docent BKV vinden mensen van FineArt klootzakken en rommelkonten. Graphic Design moet niks van Product Design hebben. De ene klas zeikt over de zooi van de andere, de ungoing struggle over welke richting nu echt eigen atelierplekken verdient, etc etc. (Dit op basis van wat je hoort in de gangen, leest op wc-deuren, die overigens altijd vol staan met van alles op de kunstacademie, en levensverhalen an sich)
Nou, dat was het. Groetjes!
1. Elke kunstacademie kent een paar ''op de hoogte, uit de hoogte, jullie zijn uit de mode'' (Fresku, 2012) types. Ze zijn te herkennen aan hun instagrambiografie: 20-something, photographer, graphic design. Zij zullen het hardste schreeuwen dat ze een opleiding doen aan de kunstschool, als ware het een status. ''Ja maar.. Ik studeer op Rietveld, dus.'' Doe maar even niet, oké? Er is een leven buiten de kunstschool, en het feit dat je weet hoe Photoshop werkt en je zelf een moleskine hebt geknutseld, maakt je nog geen beter, leuker en/of specialer persoon dan wie dan ook.
2. Dit werkt ook vice versa, van buitenaf. Er zijn genoeg mensen die je maar al te graag wijzen op het feit dat je aan de kunstacademie studeert: ''Oh, jij bent echt zo'n ArtEZmeisje..'' Wat wil je nou precies van me? Ik ken mijn studie, je hoeft hem niet om me heen te hangen als een soort krans of zo.
3. Stereotyping: ''Oh, je doet kunstacademie? Doe je ook yoga? Draag je vaak zwart? Heb je die doorzichtige Ace&Tate bril? Waar is je oversized denim?''
4. Mensen scheren kunststudenten graag over één kam.
5. ''Oh, lekker creabea dus!'' Creabea? Het pinterestboard van je moeder. Dat noem ik creabea. En nu je bek houden, doei.
6. De profiteurs. Dit zijn vaak je familie en vrienden, die iets van je willen. ''Ik moet voor school dit..'' of: ''Voor werk moet ik dat..'', en dan: ''..maar jij helpt me vast wel even!'' Uh, is dat zo? Ik heb het zeg maar al druk genoeg met twee foto-opdrachten, een samenvatting voor kunstfilosofie, een werkplan en een animatie, voor aanstaande donderdag.
Het feit dat familie en vrienden vaak ook denken dat ze een gratis exemplaar van je werk kunnen krijgen, of je het zomaar free met ze deelt, heeft me ook flink verbaasd. I mean, waar haal je het lef überhaupt vandaan?
7. Studeren aan de kunstschool lijkt de laatste tijd een soort trend te zijn. Dit mede dankzij de schreeuwers (de instagrambio's dan, jullie worden bedankt). Het feit dat je 'fine art', 'graphic design', 'product design' of 'whatever design' in je biografie kan zetten op Tinder, Twitter, Myspace, Google+, laat mensen over lijken gaan. Dit zijn bijvoorbeeld de die hard tumblr meisjes, die foto's maken van hun Starbucks, rondlopen met een Fjall Raven en wild worden van hun collectie buttons met kreten zoals ''I like cats'', ''U suck'', ''Whatever forever'' en ''Pizza is better than u''. Ze zijn ook te herkennen aan hun Instagram, waar duizenden Disclosurecover-like tekeningetjes te vinden zijn. Ze zijn dol op washi-tape (overigens gewoon te verkrijgen bij de Action), de natuur-emoji's, Flow magazine en de Crosley platenspeler. Kan niet wachten om deze artbabygirls te zien strugglen bij hun eerste schouw, see you on the other side girlfriends!
8. Kunststudenten worden heel vaak over één kam geschoren, maar als je even terug leest heb ik dat hier al ergens gezegd, met andere woorden. Of dezelfde, kan ook nog.
9. ''Maar, zijn daar wel banen in?'' Dat is voor mij een vraag, en voor jou dus ook, schijnbaar. Leuk.
10. In alle serieusheid is er wel echt iets wat me zeker erg steekt, en dat is (op mijn school) een soort rivaliteit die ik voel tussen de opleidingen. Ja mensen, het is echt waar, zelfs op de kunstacademie lijkt het gras toch altijd nog groener aan de overkant. Dit omdat niemand elkaar het daglicht in de ogen gunt. Zo haat Fashion Design iedereen, Docent BKV vinden mensen van FineArt klootzakken en rommelkonten. Graphic Design moet niks van Product Design hebben. De ene klas zeikt over de zooi van de andere, de ungoing struggle over welke richting nu echt eigen atelierplekken verdient, etc etc. (Dit op basis van wat je hoort in de gangen, leest op wc-deuren, die overigens altijd vol staan met van alles op de kunstacademie, en levensverhalen an sich)
Nou, dat was het. Groetjes!
zondag 7 februari 2016
Photowalk Arnhem
pictures by Milan van Schaik ©
more of his work milanvanschaik.com
zaterdag 6 februari 2016
Disclosure, 5th of February, HMH
Yesterday I went to Disclosure in the Heineken Music Hall, Amsterdam. Of course, I admired their music and remixes on the long run. But they honestly went beyond my expectations last night.
I didn't know, but while standing there, in that big oasis of people, dancing, singing and sweating, I figured out that this was their start of the tour. What? So, that means they are going to go big, right?! And they did.
They started with some all time classics. After 2/3 songs they wanted to hit us with some new music of their recent released album Caracal. Some songs I found even sounding better live than on the album, but that might also be because Disclosure music really grows on you.
You see, they make a selection for their album. Some songs so catchy, the hits. Sometimes you listen to an album and some songs speak to you, some never will, or eventually will. The case with Disclosure is: you start to love the whole album, after a while. What makes it worth discovering, at least, that's how I feel about it.
Superego, for example, sounded so dope live. Like, the bass hit you in the face, not kidding. The whole place was bursting from energy, and everytime that drop hit, everyone went crazy. It was euphoric, really!
Then: the visuals and lights. It was so sick! I don't really have any knowledge about these technical preps, but damn it was great. It was just right. Of course, the famous Disclosure doodle made an appearance a few times in the background, but also the artists they have worked with while making this new album, such as: Sam Smith, LION BABE, Kwabs. They were probably filmed for this show, so they could make epic visuals out of them, singing. So you saw LION BABE singing and dancing around, just side-view of her body.
The roof went off, when 'a fire starts to burn' started to play. They really did a great job on that one. Remixing the song live, the bass, it was epic.
When they said their first ''goodbyes'' to Amsterdam, the place went in awe. But of course, they came back. They had 3 songs still, to play. They announced their special guest, Brendan Reilly. Damn, what a voice! I couldn't believe what I was hearing, that guy can bring a sound, incredibly good.
Summarized: I really did enjoy my time there. It was an incredibly good show, vocally, visually and the whole experience all together. Where can I sign up for the second show?
I didn't know, but while standing there, in that big oasis of people, dancing, singing and sweating, I figured out that this was their start of the tour. What? So, that means they are going to go big, right?! And they did.
They started with some all time classics. After 2/3 songs they wanted to hit us with some new music of their recent released album Caracal. Some songs I found even sounding better live than on the album, but that might also be because Disclosure music really grows on you.
You see, they make a selection for their album. Some songs so catchy, the hits. Sometimes you listen to an album and some songs speak to you, some never will, or eventually will. The case with Disclosure is: you start to love the whole album, after a while. What makes it worth discovering, at least, that's how I feel about it.
Superego, for example, sounded so dope live. Like, the bass hit you in the face, not kidding. The whole place was bursting from energy, and everytime that drop hit, everyone went crazy. It was euphoric, really!
Then: the visuals and lights. It was so sick! I don't really have any knowledge about these technical preps, but damn it was great. It was just right. Of course, the famous Disclosure doodle made an appearance a few times in the background, but also the artists they have worked with while making this new album, such as: Sam Smith, LION BABE, Kwabs. They were probably filmed for this show, so they could make epic visuals out of them, singing. So you saw LION BABE singing and dancing around, just side-view of her body.
The roof went off, when 'a fire starts to burn' started to play. They really did a great job on that one. Remixing the song live, the bass, it was epic.
When they said their first ''goodbyes'' to Amsterdam, the place went in awe. But of course, they came back. They had 3 songs still, to play. They announced their special guest, Brendan Reilly. Damn, what a voice! I couldn't believe what I was hearing, that guy can bring a sound, incredibly good.
Summarized: I really did enjoy my time there. It was an incredibly good show, vocally, visually and the whole experience all together. Where can I sign up for the second show?
donderdag 4 februari 2016
4th of February
I don't want to say goodnight
I just want to hold you tight
I just want to see you again
Abonneren op:
Posts (Atom)