Het is zondagnacht, maar officieel al maandag. Ik kom net uitgewaaid terug van de cinema. Ja, het stormt. En ik kan het niet helpen dat ik deze avond in een enorme cliché heb veranderd.
Zo'n cliché waarbij je terug komt uit de film en je je anders voelt, elke keuze uit je leven nogmaals overdenkt en alles om wilt gooien. Vervolgens fiets je naar huis, maar je fietst om, anders moet ook echt helemaal anders. Het stormt, de wind rukt aan je jas en haren maar dat is niet erg. Eenmaal thuis kruip je braaf in je ondergoed op de bank en schrijft alles op, elk detail van deze zondag. Je haar is opgestoken en rommelig, je nipt uit je mok met thee en besluit een langspeelplaat op te zetten. Dit is je leven nu. Alt-J zingt over mozaïeken tot de ochtend komt, en, je voelt het al, dat is wat je wilt doen.
Dus, nu zit ik te mozaïeken met mijn leven, met wie ik ben. Omdat ene geweldige leadzinger daar mee is gekomen en ik me toevallig een tikkeltje extra melancholisch voel vannacht. Hoe zou het met vroegere liefdes gaan? Zou de man die ik ooit per ongeluk heb aangereden toen ik niet meer op tijd remmen, nog altijd samen wandelen met zijn vrouw van destijds?Ligt er ergens iemand aan de zee en mag het zoute water zijn/haar tenen likken? En, er worden verjaardagen gevierd, en mensen begraven, as we speak.
Het leven gebeurt nu. En soms vergeten we dat. Gaat het aan ons voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten