Verleden tijd

We ontwijken de steegjes waar het op harten is gemunt. Of het nou het steken van of breken van betreft. Met mijn handen diep in mijn zakken tast ik af naar mijn laatste sigaret en een beetje moed. De nacht wordt versierd door vreemde muziek uit zolderramen en nicotine dampen. We zitten samen op een bankje. Alles lijkt zoals het hoort te zijn. We weten dat er een nieuwe dag begonnen is, maar we ontkennen zijn bestaan door te spreken over 'een morgen', en niet vandaag. Maar als we bestaan in de herinnering van gister, maakt dat ons dan verleden tijd?

Hij fietste snel. Zo snel, dat de bordjes van de straten onleesbaar waren geworden, en ik niet langer wist waar ik was. De Winter prikte door mijn jas en met mijn handen klemde ik me om zijn middel. Hij was mijn rots, ik zijn drenkeling. Hij vergelijkt meisjes met bagage. Zo vertelde hij over een rugzakje. Ze was extra last. Een akelig gevoel bekroop me. Wat zou ik zijn geweest, daar zittend op zijn bagagedrager? Opeens kon ik huisnummers ontcijferen: 34, 32, 30, 28. Naarmate zijn tempo minderde, nam het gebonk achter in mijn ribbenkast toe. Stilstand, maar ergens in mijn keel echode de kreten van mijn hart: “ik leef, ik leef”.

Mijn huid was niet langer de muur die ons scheidde
en ik voel ons bloeden

Arnhem centraal station - analoog, december 2015

Wonen in een feestje

 Ik wil wonen in een feestje
de tijd gaat me altijd veel te snel
11 uur, 12 uur
en vanaf daar ja
ach
je kent het liedje wel
gesprekken over
de bloemetjes en bijtjes
je hobby's en verre reisjes,
boodschappenlijstjes en
bloedmooie meisjes

Ik wil wonen in een feestje
met mijn grijpgrage handen
glazen achterover slaan
opstaan en weggaan
en dan
buiten op mijn bek gaan
de stoeptegels tellen en
een taxi bellen

ik wil wonen in een feestje
dan neurie ik stilletjes liedjes mee
drijf ik op gesprekken
als een bootje op de zee
kijk ik naar de vouwen
in je gezicht
en wil ik over je schrijven
in een gedicht

Ik wil wonen in een feestje
en nooit meer weg hoeven gaan
en 's ochtends met een ontbijtje naast je bed kunnen staan
hopelijk ben ik je nog niet aan het vervelen
en kan ik je misschien overtuigen
om thuis op dit feestje
de kater met mij te delen

Koen and bags

Even though it's freezing cold outside, I've been loving the weather lately! Last weekend I woke up with the dazzling view on a winter wonderland, that got me up and out of bed that day, to make some pictures. Yesterday, I was with my good friend and fellow student Koen. As I said: freezing cold, but the sun you guys.. The sun, the light, great circumstances to shoot in. Bonus was, Koen brought this fancy ass bag that he got as a gift from his mom. She found it in the attic, and I swear by this: it's the perfect bag for Koen. We walked around, explored the city and I shot some great pictures of him. I have to say, I'm quite satisfied and finally feeling the vibe to go shooting more. I don't know what happened, but my photographic passion has been off for a while. Glad to say that it has been coming back to me, I'm excited to make new work! So, stay tuned.

Love,
Aisi

Zondagblog

Ken je dat gevoel nog van vroeger? Dat je dan wakker werd en gelijk opsprong om je gordijnen opzij te schuiven, om te zien of het had gesneeuwd, zoals ze hadden voorspeld. Dat gevoel had ik vanochtend.

Op mijn sloffen ben ik rond een uur of 9 de achtertuin in gewandeld met wat droog brood om rond te strooien. Ik ben nu heel blij dat ik dat heb gedaan, ondanks de koude voeten, want onze tuin is nu rijk aan vogeltjes. Vervolgens heb ik me opgefrist en zijn mijn zus en ik naar buiten gegaan voor een korte wandeling.

We wonen naast een groot sportterrein, met hockey- en tennisvelden. Toen we daar aankwamen was er nog een strak wit, onaangeraakt veld. Prachtig, zo mooi wit, puur, simpel. In dat opzicht leeft mijn minimalistische hersenhelft helemaal op in zo'n witte wereld. Ik vind het ontzettend mooi en rustgevend.

Ik heb wat foto's gemaakt (natuurlijk), en hier het resultaat!

 

En natuurlijk mijn mooie, lieve zus, ook nog even op de foto gezet.