Geel

Eerder, als ik iemand ontmoet had, deelde ik mijn mening over de kleur geel. Die was negatief. Ik vond de kleur geel te aanwezig, te schreeuwerig, te opdringerig. Alsof het je vrolijkheid probeert te laten slikken, zo forcerend.

Dus nee, ik was nooit echt weg van geel. En dat vertelde ik altijd aan iedereen. Totdat ik jou ontmoette. Natuurlijk, ik vertelde over geel en jij deelde mijn woord. We waren het er mee eens dat geel een buitenbeentje was op de kleurencirkel van Van Itten. Het 'gele' schaap, als het ware.

Maar opeens was je weg. Woordwisselingen kwamen er nog maar amper van af. Maanden gingen voorbij, en ik begon van geel te houden.

Ik zag de mooie kant van geel. Hoe het lief en zacht kan zijn, hoe het zoveel uitstraalt. Hoe de zon mooie dagen kleurt. Wanneer ik nu geel zie, in de bus, in de lucht, op straat, dan vult mijn buik zich met warmte en denk ik terug.

En weet je hoe dat komt? Het komt door jou. Jij,

jij was geel.