Aisi Rosa Schuur: De vakantiekiekjes I

Voor deze Zomer heb ik besloten fotoseries te posten van mijn uitstapjes, als die zich voordoen. Dit nog met een leuk verhaaltje, voor de aankleding. Wel leuk, dacht ik zo.

Je kent het wel. Eindelijk vakantie, en ma of pa zit wel in je nek om de momenten waardig vast te leggen. ''Voor later'', is dan het excuus. Met oma naast een ANWB-paddenstoel op de Posbank, ja leuk! IJsje op het terras, hatsa! Regenbuitje? Vastleggen! Normaal erger ik me een beetje aan mensen die constant met de camera achter hun gespuis aanrennen om alles maar op beeld te krijgen. Maar toch begrijp ik het ook wel, en hoogstwaarschijnlijk verander ik ook in zo'n ouder, als de tijd rijp is dan..

Vandaag was ik in Scheveningen om een beetje van de Nederlandse zee te proeven. En mensen, ja, ook bij ons is 'ie gewoon rete zout. Ervan drinken raad ik ten zeerste af, maar zwemmen, pootje baden of surfen is er prima te doen.

Met mijn handdoekje op een veilige afstand van de zee uitgespreid, hield ik alles om me heen nauwlettend in de gaten. Is het eb? Is het vloed? Waar gaat die meeuw heen? Ehr, halfuur voorbij, insmeren dan maar? Maar het duurde niet lang voordat ik inzag dat ik gewoon even heel erg moest dimmen en moest genieten van alles om me heen. So what dat ik straks medium rare ben? So what dat die meeuw met mijn lunch er vandoor gaat? Ik ben op vakantie in eigen land en het is hoog tijd dat ik eens even ga chillen. Dus ik sloot mijn ogen en genoot.

Een uur later stalde een stel Fransozen hun inboedel uit op luttele meters van mijn handdoekje. En jongens, mijn voeten stonden spreekwoordelijk in Nederlandse bodem maar ik meen het dat ik me even in de Provence bevond. De 'je suis' en 'croissants' vlogen me om de oren, geen grap.

De meeuwen in de lucht waren me niet vreemd. Een papegaai daarentegen, wel. Maar na het zand uit mijn ogen gewreven te hebben zag ik dat er aan die papegaai een draadje zat. En aan dat draadje zat een jongetje, die druk bezig was met zijn vlieger te handhaven. Dit deed hij redelijk goed. Ik moest even denken aan vroeger, hoe ik altijd moest rennen en zweten om mijn vlieger de lucht in te krijgen. Want hier in de Gelderse bossen waait er niet een heerlijke Zuidwestenwind die een vlieger naar hogere sferen bent. Mocht zo'n ding die sferen toch bereiken, willen de bomen meestal wel als obstakel dienen. Doodzonde van zo'n vlieger.

Al met al, het was fijn vertoeven in de zandbak aan de Noordzee. En om jullie een beetje een smaak te geven, dan toch, wat fotootjes.