Gisternacht

Vijf prosecco's en zeven niet verzonden berichtjes verder. Ik realiseer me dat de tijd eigenlijk te snel gaat, maar de klok hem niet bijbenen kan. Daarom tikt elke minuut langzaam en lutteloos aan me voorbij. Ik zoek naar zelfreflectie in een leeg champagne glas en een sigaret met Tsjechische komaf. Ik heb heimwee naar armen die me slechts enkele keren hebben mogen vast houden, en het doet pijn om te weten dat ik nu mijn eigen troost moet zijn.

Ik red me heus wel zonder jou, maar ik wil graag vertellen hoe ik me zonder jou red.

Week 42

Dit vind ik mooi. Of: dit fascineert mij. En: dit trok mijn aandacht deze week. Dingetjes, prulletjes, geordende chaos, wat er bezig is in mijn hoofd. Best een kijkje waard. Vond je dit leuk? Geen probleem. Ik heb ook tumblr, die vind je hier. En nu een feestje, want het is vakantie, eventjes, maar toch, vakantie.

'Ze was dansen in de ochtendzon

eindeloos blijven doorgaan terwijl

je al zo lang niet meer kon'

(eensgelijk.tumblr.com)

'Missing you comes in waves

tonight

I am drowning'

(unknown)

 

 

Don't go far, don't go put your feet in

Standing soul scratched wrestling with heartbeats
If I belong with everyone, everyone I've ever known
I belong with everyone, everyone I've ever known is here,
With me.

Making up, lovers on their own tonight
Need to see how it's done
So I can change inside

 

'En zo doken de gedachtes van mij

over jou

zo plots

de vergetelheid in'

(rozengeur.tumblr.com)

Simpele gelukjes

De middag is luttele uren geleden aangebroken. Amy Winehouse' My Tears Dry On Their Own vervult al mijn muziekwensen op het moment, en het leek me wel tijd om even een blogje te tikken voor mijn lieve, trouwe lezertjes. Want wat was vandaag een heerlijke dag. Door onverwachte ziekte in de docentenkring op mijn school, genoot ik een korte dag vandaag.

Na twee nuttige uren in de schoolbanken te hebben doorgebracht, sprong ik weer op mijn stalen ros. Ik had alleen geen trek om mijn dag in te leveren aan een luie Dinsdag op de bank. Ik besloot met een vriendin mee te gaan naar Doesburg. Doesburg is, voor de mensen onder ons die niet bekend zijn met dit plaatsje, een klein stadje gelegen aan de IJssel. Het is een hanzestad, dus stond bekend om zijn handel en gilden. Sinds kort is er een Appel&Ei gevestigd in de winkelstraat, en ik moest even een kijkje nemen. En daar heb ik voor nog geen €25,- een geweldige jas op de kop getikt. Een echte bloggersjas, zo noem ik het. Hij is lang, zwart en van een fijne, dikke stof. Oversized en dus perfect. Ik was opslag verliefd.

Na deze impulsieve aankoop ben ik samen met mijn vriendin het Arsenaal ingedoken. Het Arsenaal stond eerst bekend als een verwaarloosd maar mooi pand in Doesburg, daar moest iets aan gedaan worden! Nu verleend het pand meerdere functies, onder andere kan je er rustig neerstrijken voor een cappucino of een kopje verse munt thee (zoals wij deden), maar je kan er ook terecht voor het fijnproeven van de culinaire hoogstandjes uit Doesburg (Doesburgse mosterd, niet te missen), rekken en strekken in de yogazaal, een film kijken in de filmzaal of zelfs een hotelkamertje huren. Mocht je benieuwd zijn geraakt naar dit gebouw met veelzijdige functies? Dan is het zeker een duimpje omhoog waard op hun Facebook.

En alsof al dit kleine gelukzalige genot niet genoeg is, ga ik ook nog eens heerlijk koken vanavond. What's on the menu? Italiaans! Ik ga Tagliatelle met pesto maken. Allemaal vers. Daarbij komt nog een heerlijke salade met rucola, appel, walnoot, hazelnoot en balsamicodressing. Ik denk dat mijn inner-foodie steeds meer naar buiten treedt.

Tijd om dus maar de keuken in te duiken en mijn eerste pesto ever te maken. Verwachtingen doe ik niet aan, maar mislukkingen ook niet. Mocht het niet te vreten zijn zal ik daar (vanzelfsprekend) mijn beklag over komen doen op mijn blog. Laten we hopen dat dit niet nodig is.

(Nu ik dan toch voldoe aan het cliché bloggen, namelijk verslag doen over je dag, gooi ik maar gelijk wat muziek onder deze post. Dit zijn mijn latest favourites, zit niet verlegen om ze af te spelen, en laat me eventueel weten wat je ervan vindt!)

 

Over mama: een wondervrouw

Mijn moeder is half September 2009 overleden. Althans, geestelijk. Zoals wij haar altijd hadden gekend, was niet meer. Haar mogelijkheid om te spreken en uit te leggen en er voor je zijn, had haar lichaam al verlaten. Het stelde niks meer voor, een hoopje ellende. Daarom was ze voor mij al een beetje, sja, dood. De stempel die op deze dag rust, daar kan ik niet om heen. Vijf jaar inmiddels. 9 Oktober, de dag dat haar lichaam zich ook toegaf aan de trekken van is-niet-meer.

Ik heb eindelijk woorden gevonden om erover te schrijven. Woorden die mij kunnen uit leggen, de taboe zoals ik die als 11/12-jarig meisje eromheen heb ervaren. Schrijven, met nog iets meer dan lading. En dat op een dag als vandaag.

Mama was altijd los, swingend en vrolijk. Zoals ze dan aardappels stond te schillen in de keuken met Arrow Jazz FM op de achtergrond. En owee, er moest maar een nummertje met net dat beetje pit erin op de radio komen en mama schoot de huiskamer in. Dan greep ze me bij de arm, en banjerden we zo de huiskamer door. Robin, mijn oudere zus, destijds een flinke puber, kon er niet om lachen. Ze haalde dan haar wenkbrauwen op, en met een zucht en een luidkeels ''oh my god'' stond ze dan op en liep ze weg. Mama en ik konden er om lachen. Al vrij snel dook ze daarna weer de keuken in, en ging ze verder met haar kookkarwei.

Mama was niet het type om ziek thuis te zitten en de dag aan haar voorbij te laten schieten door een verdervende chemokuur door haar aderen. Nee, mama was geen zielig kamerplantje. Zij was de vrouw die die ''kanker kanker'' wel eens even een draai om de oren zou geven. Zo heeft zij vanaf het begin van haar ziekteproces in haar schoenen gestaan.

Een moment dat ik me nog goed kan herinneren is toen we mama's hoofd gingen kaalscheren. Man, wat een dramatisch emotioneel moment was dat. Maar het ging wel op onze manier: tondeuse in de ene hand, en stofzuigerslang in de andere. Zo kregen we mama, met tranen maar ook met lachen, uiteindelijk tot je stereotype kankerpatient. Kaal, huilerige rode ogen, maar met gebalde vuisten en veel strijdlust.

Zo is het altijd gegaan. We konden lachen om de kanker, we maakten zelf grapjes over de chemo en zijn bijeffecten. Deze deelden we dan aan tafel, tijdens het avondeten. ''Ik heb weer een goeie..'', begon mama dan altijd. Naast wat misvormde cellen in mama's lichaam, was er bij ons thuis van een kankerstemming geen sprake.

Totdat er bleek dat mama's hoofd ruimte had verhuurd aan 6 knellende hersentumoren. Dit was een compleet nieuw hoofdstuk. Wat zeg ik? Zeg maar gerust nieuw boek. ''Hoe sterft er iemand voor je ogen weg, in nog geen 1,5 maand tijd'', ik kan er pagina's over volschrijven, maar dat is niet wat ik nu wil doen. Details zal ik dan ook achterwege laten.

Ik heb alles voorbij zien komen. Nachtwakers bijvoorbeeld. Vreemde types zijn dat, maar ik ben ze dankbaar. Van paardenfluisteraar tot lieve breiende typetjes. De één bracht kruidenthee mee van thuis, om de nacht door te komen, en de ander las graag een boek over de filosofie van het leven. Veel van mama's ziekteproces heb ik bewust niet meegemaakt, omdat ik er voor vluchtte. Ik besteedde veel tijd op de computer, met vrienden die kilometers van me weg woonden. Internetvriendschappen. Het hele feit dat ik er niet voor mama ben geweest toendertijd, is wel iets waarover ik me nu schuldig voel, maar waar ik ook begrip voor mezelf kan opbrengen. Ik was jong, en natuurlijk wil je je dan zo koppig als je bent niet toegeven aan het feit dat je moeder die op een ziektebed achter je in de huiskamer ligt, dag bij dag een beetje meer sterft.

Na deze 5 jaar, zijn heel veel dingen voor me terug gekomen in mijn herinneringen. Iets wat ik nu erg fijn vind, omdat ik alles langzamerhand wel kan plaatsen, nu ik wat jaartjes ouder en wijzer ben. Natuurlijk was het niet makkelijk, want welke puber verlangd nou niet naar advies van hun moeder? Ik weet nog wel hoe onwennig papa zich voelde, toen ik moest vertellen op een Zaterdagavond dat ik mezelf officieel een vrouw mocht noemen. Het was koddig, want hij probeerde maar al te graag zijn best te doen om me gemakkelijk te laten voelen. Maar oh man, wat had hij toch ook graag gewild dat hij dat gênante gesprek niet met me hoefde te voeren.

Volgens mij zit je er niet zo over in, dat je in de Herfst bent gestorven. Het was namelijk voor jou de tijd van het jaar, de Herfst was jouw seizoen. Daarom had het ook iets magisch, de dag dat de dampende aarde jou lichaam mocht omarmen, net als elk vallend blad van een boom, die ook gedag moet zeggen tegen de takken waar hij zich maanden zo krampachtig aan vastklampt. Zo lieten wij je achter, op een zonnige Herfstochtend op de natuurbegraafplaats bij ons in het dorp.

Ik mis mama niet meer op een dag als vandaag, of als op een speciale dag. Vandaar dat deze dag voor mij niet meer zo'n emotionele bedoeling heeft. Ik mis haar juist op de onnozele, onbelangrijke momenten. In de kleine dingetjes, die er juist veel toe doen omdat andere mensen ze voor lief nemen, en jij nu iemand die heel belangrijk voor je is mist, in zoiets kleins.

Het missen wordt niet minder, maar steeds een beetje meer. Natuurlijk denk ik vandaag aan jou, mam, en kijk ik even omhoog als ik ga slapen. Hier ben ik, schrijvend over jou. Ik hoop dat je trots op me bent, hoe ik geworden ben, maar ergens weet ik dat wel een beetje zeker. Ik weet dat je me kan zien, en hoop dat je niet bent vergeten wat ik elke dag tegen je zei: ik hou van je. En of je nou een zwevende ziel bent in de atmosfeer, een verteerd stofje in onze aardkorst, of een geestengedaante in een hemels paradijs, waar je ook zit, geen afstand veranderd iets aan dat houden van. Ik ben en blijf je dochter, jouw bloed, zo leef jij toch een beetje,  in mij voort.

Hands, by Carol Shlyakhova

“

My friend once told me 
she liked this guy because of his hands
And I found it absurd that anyone 
would develop feelings over one feature, 
and not care about the rest

It wasn’t until you used your hands 
to cup the back of my neck the first time we kissed 
and I could feel your firm grasp pull me closer, 
and my insides exploded
and my head buzzed with bliss.

And the first night you slept over, 
you fell asleep with your hand 
laid over my stomach 
and your fingers felt like a fire 
that I didn’t mind burning my skin.

The first time we got drunk, 
was the first time you played with my hair, 
and my god I was hooked, 
I’d drink forever if it meant you’d never stop.

And in public you’d hold my hand, 
and rub your thumb in little circles 
that left me wanting you more, 
no matter what you would never let me go, 
I was glued to you, 
and I honestly didn’t mind

When we talked about breaking up, 
you saw my lips quiver with fear, 
and you brushed over my lips with your fingers
before pulling me into your lap 
and you kissed me like never before. 
With your hands on my hips 
pulling me so close to you, 
leaving no space in between us. 
It was then I realized I never wanted you to go

Its now that, 
I finally understand why hands 
were the only feature that mattered

”

—	Hands: Carol Shlyakhova

It's Saturday night, a tumblr kind of night. I got really inspired and touched by some of the pictures in ran into, and I thought I might share them with you, since you are reading my blog and you don't mind me posting me silly, random stuff when I'm extremely bored so, this might work out for the both of us. Enjoy.