Radio Link

Twee weken geleden schoof ik aan bij twee geweldig initiatiefnemers uit Arnhem: Rick Kewal en René Gademann. Samen hebben zij Collectief Rauw opgezet, en vanuit dat collectief ondersteunen zij de artistieke wereld met door hun ontwikkelde culture projecten en activiteiten.

Klik hier om meer over Collectief Rauw te weten te komen.

Een orgaan binnen Collectief Rauw is onder andere Radio Link. Dit wordt gerund door René. Ik werd uitgenodigd om wat van mijn schrijfwerk te komen voordragen voor Radio Link. Eén van mijn opnames wordt ook nog verwerkt in een ander speciaal project, maar hier vertel ik een andere keer meer over.

Wekelijks wordt de 24/7 beschikbare radio geupdate met nieuwe geluiden. Zoals René zelf beschrijft: Op deze Cultuurzender vind je woorden en geluiden (bij voorkeur tegendraads) die de wereld moeten bereiken om gehoord te worden: een liefdesboodschap, bijvoorbeeld. Of een waarschuwing van gene zijde. Of nog nooit eerder geuite klanken met ritmes die niemand eerder kende. Dat alles gelardeerd met tonen van muzikanten van over de hele wereld.

Vanaf heden ben ik ook te beluisteren met alvast één van mijn ingesproken voordrachten. Er staan nog 4 andere voordrachten te wachten om gepost te worden, dus met een beetje geduld en een scherp oog (en oor) zal je deze vanzelf kunnen beluisteren.


Nieuwsgierig? Klik hier om te luisteren naar Radio Link.

Zomer

In de stationshal ruikt het naar vakantiegangers: zonnebrand, vers gebakken broodjes en de geur van een nieuw luchtbed. Ik ontken de Zomer, zodra hij komt. Dat was niet altijd zo. Geef mij maar net te fris maar wel met je jas open, zonnestralen op bladgoud en voor het donker thuis. Maar hier op het station bruist het van hutkoffers tot backpackers. Iedereen ontvlucht Nederland, in ruil voor iets dat zich ontleent als beter. ''Alles beter dan hier.'' En dat begrijp ik wel. Al kan ik nergens van vluchten. Bij mij zit het probleem in mij. Of beter gezegd: ik ben het probleem. Ik kan moeilijk uit mijn huid stappen, het opvouwen en onder mijn kussen schuiven.  Ik zit zo erg in mijn hoofd, terwijl ik altijd al in mijn hoofd zat.
Nog even werp ik een blik op de verpakte persoonlijkheden die op wielen worden meegesleurd aan hun uitschuifbare staarten. ''Zij wel'', denk ik.

Ik had altijd gedacht dat jullie nergens heen zouden gaan. En dat het huis aan het bos, het huis aan het bos zou blijven. Dat er niet zoiets bestond als verlies. Ik kende geen ziektes. Ik kende ze ook niet als scheldwoorden.
Ik ben niet klaar voor verhuisdozen, ik ontken ze. Mijn jeugd was kort en er tussenin. Maar teveel om op te bergen tussen kartonnen muren, en te verplaatsen. Naar elders.