Wasserette

Voor het eerst bezoek ik een wasserette. Altijd had ik al een beetje gedroomd over dit moment. Mijn haar samengebonden in een rommelige knot, een bril op mijn neus, een wijde spijkerblouse aan. Voor dit moment heb ik zelf een kruiswoordpuzzelboekje gekocht bij de kiosk van het nabij gelegen station. Met een handjevol aan muntgeld op zak stap ik het smoezelige waspaleis binnen. Het is zaterdag, laat, en ik ben de enige. Op de achtergrond draait een soort muziek dat nog het meest in de buurt komt van blues. Ik kniel voor een willekeurige wasmachine en begin met het inladen van mijn vuile was. Het programma begint. Langzaam zie ik door het raampje hoe de trommel wordt gevuld met water en zeep. Ik drijf mee. Hoe zou het zijn als je je zorgen kon wassen? Je selecteert ze zorgvuldig, kiest een passende benadering, wast ze uit, wringt ze grondig en laat ze vervolgens drogen. In werkelijkheid is het anders. Als je het mij zou vragen hangt mijn vuile was spreekwoordelijk altijd buiten. Iedereen kan het zien, maar niemand durft er ooit wat van te zeggen. 

Ik klim op de wasmachine, net zoals ze dat in films doen. Ik voel me volwassen. Hier ben ik dan, ik draai mijn eigen was. Ik heb me nog nooit zo zelfstandig gevoeld. Uit mijn tas haal ik het kruiswoordboekje. Zo'n 40 minuten lang knaag ik op het zoeken van woorden, en het uiteinde van mijn potlood. Er klinkt een piep, de was is schoon. Ik spring op van de machine en zoek mijn was uit.