Want dat is wat jij bent, en altijd zal blijven. Ik schrijf dit stukje voor je, eigenlijk ook wel omdat we beiden wisten dat je er niet aan zou ontkomen. Na eerst mama, toen papa, en hun relatie, een plekje te hebben gegeven op mijn blog, ben jij nu ook aan de beurt. Zet je schrap, dit wordt misschien een tranentrekkertje, maar ik bedoel het goed.
Het zal misschien niet makkelijk zijn geweest, in het hele begin. Jij moest plaatsmaken voor een nieuw familielid, een klein zusje. Nog niet wetende wat je rol precies zou zijn in het gezin, naast een grote zus, was je heel enthousiast voor mijn komst. Ik weet er natuurlijk weinig van, want ja, baby's onthouden nou eenmaal niet zoveel. Maar zoals ik altijd van iedereen heb mogen horen, en gister ook samen met jou terug heb gezien op onze oude foto's, was jij helemaal weg van mij.
Je nam me graag op schoot om te knuffelen of te spelen, Baby Annabel werd al snel vervangen door mij. Een poppetje, werd ik wel eens genoemd.
Ik heb zoveel leuke herinneringen met jou. Spelen op straat of in de bossen, schommelen in de achtertuin. Samen een tentje opzetten, bij elkaar in bed, of samen in bad. Logeerpartijtjes met onze dagboekverhaaltjes, verkleden. Die dingen zijn langzaam veranderd in ''wat grote zussen doen''. Samen naar de stad voor een theetje, kletsen in de zon met een stapel tijdschriften, een appeltaartje in elkaar flansen.
Je vertelde me over je jaloezie, niet alleen toen, maar ook toen ik ouder werd. Je hebt de eigenschap je snel te vergelijken met alles en iedereen, en voelt je dan al snel onder de maat doen. Wat nergens voor nodig is, jouw prestaties tellen even zwaar en even goed als de mijne. Daarin is echt geen verschil. Ik hoop dat je dat goed in je oren knoopt, lieve zus.
Zoals jij opkijkt tegen mij, kijk ik op tegen jou. Meerdere opleidingen afgerond, het huis draaiende houden, voor mij zorgen, voor papa zorgen, rondrennen voor iedereen, tijd maken voor je vriend, een huisje vinden en je settlen, dat huisje opknappen, loslaten, uitdagingen aangaan, enzovoorts enzovoorts. Lieverd, je kan niet blijven rennen. Je kan niet alles tegelijk, en niemand verwacht dat ook van jou. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het soms is, dat je jezelf soms zo koppig in de weg kan staan. Je loopt vaak tegen anderen op te boksen, maar nog meer tegen jezelf. Dat doet mij pijn om te zien. Pijn als jij je realiseert dat je niet tevreden bent met bepaalde eigenschappen van jezelf, die helemaal niet negatief hoeven te zijn, die je ook positief benutten kan.
Het is verdrietig dat je zo onzeker bent. Dat je het idee hebt dat dingen soms niet lukken bij jou, of dat je niet genoeg bent, of dan juist weer teveel. Naar mijn idee zijn al die onzekerheden zo overbodig, maar tegelijkertijd snap ik zo goed dat je ze hebt, we are only human. Als ik je nou eens vertel dat je een hele mooie vrouw bent, die sterk in haar schoenen staat, geloof je me dan alsjeblieft?
Toen je terug kwam van een 2e halfjaarse stage, ditmaal in Guersney. Zagen papa en ik beiden, ja echt, een andere Robin. Je had een gloed, ondanks de nare periode die je daar achter je hebt gelaten. Je was jezelf tegen gekomen, en je sprak heel wijs en dapper over je ervaringen en challenges daar op dat eiland. Onze wekelijkse skypesessies vond ik toen soms behoorlijk moeilijk. Het was moeilijk te slikken, dat jij, net als papa, er depressief bij zat. Ik maakte me ontzettende zorgen, en was dan ook bijzonder opgelucht maar ook geschrokken toen je terug kwam.
Nu met alle ellende van afgelopen jaar, maar ook de jaren daarvoor, heb je opnieuw een taak op je genomen. Je runt de administratie van twee huishoudens, bent constant in de weer met zaken die je eigenlijk nooit op je had moeten krijgen, maar wat, helaas, toch is gebeurt. Als ik dat toch eens had om kunnen draaien, als jij nou is de kleine zus was geweest, dan had ik die last voor je kunnen dragen, ook al is dat maar voor even.
Het verlies van mama tackelt je ook nog elke dag. Je maakt je druk om papa en mij. Niet gek, je hebt zo een moederrol erbij. Maar dat is niet jouw plek. Daarbij vullen al die zorgen het gat van mama ook niet op. Toch ben ik blij dat ik veel trekjes van haar terug zie in jou. Je lijkt ontzettend veel op mama, en dat vind ik een hele mooie erfenis, die je goed staat.
Je bent een doorzetter, praktisch, en ingesteld om te overleven. Want dat zie ik, in alles wat je doet toon je een ontzettende overlevingsdrang. De wedstrijd van de sterkste, voor stoppen en uitblazen is geen tijd. En toch wil ik erg graag dat je dat doet. Neem tijd om even stil te staan, te kijken naar de sprinten die je hebt genomen. Ga er eens voor zitten, ontknoop die wirwar in je hoofd. Ik wil, net zo min als jij voor mij, dat je hier niet aan onderdoor gaat. Er zijn nu eenmaal dingen die we moeten doen: school, werk, vriendjes en dat soort dingen. Soms zijn die dingen niet leuk, of eventjes heel vervelend, maar laten we ook niet vergeten zo nu en dan even naar ons hart te luisteren, en een stapje terug te doen.
Vaak ben je bang dat we uit elkaar groeien, daar is misschien ook even sprake van geweest. Maar, dan wil ik niet kijken naar de problemen tussen ons, maar de situatie die op de achtergrond constant door dreunt. Ik kan toegeven dat we door alle ellende, wij alle drie, even van ons pad zijn geweken. De focus was zoek, de drive ook. Maar mijn gevoel zegt mij dat we die weer terug hebben gekregen. Daarbij zijn we zusjes, daar liegt ons DNA niet om. Ik zou nooit afstand kunnen nemen van iets want verwant is aan mijn bloed.
Lieve, sterke, grote zus. Ik hou ontzettend veel van jou, ik bewonder jou. Zie dit bericht als een houvast, een opsteker, een advies, een herinnering en een belofte. Wat wij hebben met ons drie, gaat nooit voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten