Een sterk verhaal over de gevolgen van mijn gestuntel.
Hier zit ik dan: verkouden en bijna volwassen. Ik heb het voor elkaar weten te krijgen, om nog voor mijn 18e verjaardag een keertje te overgeven van de drank. En dat is dan wel echt last minute, want de tijd begint nu toch te dringen. Vraag me niet hoe, en doe je dat wel, dan is het antwoord: beerpong. Ja, wist ik veel. Van bier werd ik nooit echt zat, tot gister dus. Voor dat ik er erg in had, was ik katje lam. Maar dan ook echt.
Op de fiets naar huis heb ik alleen maar tegen mezelf aan gebabbeld en gezongen. Ik heb wat stoepen geraakt en ben ook meerdere keer finaal in de berm gereden. Als ik met mijn hand over de bult op mijn hoofd strijk, kan ik me vaag ergens herinneren dat ik zelfs nog even met mijn achterhoofd de straat heb geraakt en vanaf daar verlamd naar de sterren heb gestaard.
Eenmaal bij thuiskomst ben ik zo'n beetje kruipend naar mijn bed vertrokken, tot dat ik dus moest overgeven. Ik ga verder niet in detail treden, maar de schade was nog niet eens een half bekertje vol. Heel pietluttig, dus geen redenen om mezelf een schouderklopje te geven of zo.
En nu is het zaterdag. Ik zit gewikkeld in papa's beddengoed en nostalgie. Vroeger als ik ziek was, dan werden er slaapzakken van zolder getoverd en veranderde de bank in de huiskamer in een eiland. Dan zat ik daar, ingerold als een McChicken Wrap, omringd door diverse koffietafeltjes die bezaaid waren met bakjes. Geraspte appel, een gepeld mandarijntje, een slap kopje thee, beschuit met kaas, bouillonnetje, enzovoorts. Mama zorgde altijd goed voor me als ik ziek, slap en misselijk was.
Nu moet ik het zelf doen. Niet omdat ik de wettelijke volwassenheid recht in zijn ogen aankijk, maar meer omdat ik de zelfstandigheid snel na mama's overlijden heb opgepakt. Gezien de situatie thuis, heb ik deze ochtend moeten improviseren: diepvriesfruit met banaan en iets wat op thee moet lijken. Verder staat er in de keuken op een pril vlammetje nog een eitje gaar te koken, ik denk dat ik het daarmee wel red.
Nu ja, ziek zijn is voor mij geen onbekend terrein. Ik ben er zelfs erg goed in, misschien maak ik het ooit nog eens mijn professie. Over minder dan 14 uur, hoef ik me niet langer zorgen te maken over de praktijken waaraan ik me tot dusver illegaal schuldig aan heb gemaakt.
Of ik angsten heb? Misschien een beetje. Het voelt toch alsof er een soort barrière verdwijnt, een barrière die me beschermt tegen het non-stop kopen van filtersigaretten en flessen wijn. De spanning voor het uitgaan is ook gelijk weggenomen, want ik hoef nu niet een halfuur uit te trekken om een kloppend verhaal in elkaar te flansen om voorbij de deurwacht te komen. Volwassen worden vlakt alles toch een beetje af.
Maar waar was ik, poeh. Ik ben aan het ijlen, rillen en snotteren en weet niet eens meer waar ik heen wil met deze hele boutade. Vanavond staat er een feestje op de planning, en ondanks dat het een ontzettend slecht plan is daar heen te gaan, doe ik het toch. Je wordt maar eens 18, en verder vier ik het niet. Ik zou niet weten waarom ik me niet gelijk als een onverstandige volwassene zou moeten gedragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten