Papadag

Het is Zondag, de eerste dag van de Zomer, zonder zon. Dus eigenlijk gewoon een dag. Al is dat niet helemaal waar, want vandaag is Vaderdag. Dat ene woordje wat deze dag net weer wat meer betekenis geeft, sinds de zon zich niet laat zien.

Dag papa, als je dit leest. Ik wil je iets vertellen, over jou, over mij, over ons 3 thuis. Over ons voor mama, over ons na mama. Over ons met elkaar, over ons zonder elkaar.

Op een dag als deze kan ik het niet laten om me toe te geven aan de sentimenteelheid, en ook ik vergrijp me dan al snel naar fotoboeken, en in dit geval ook onze interne harde schijf, sinds die alle foto's bevat van zo'n beetje ons hele bestaan. Wat me al snel opvalt is dat wij amper foto's hebben met elkaar. Wat ergens wel een verklaring heeft, die ik goed begrijp. Al vanaf mijn geboorte kroop ik altijd naar mama toe. In je armen veranderde ik al snel in een krijsend wurmpje, ik was onrustig en probeerde met al het getrappel en gekronkel weer bij mama te belanden. Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk als dit mij wordt verteld, want als vader van zo'n pasgeboren kleine moet dat nooit een leuk gevoel zijn geweest.

Eén van de weinige foto's van ons samen, en wat was ik hier nog jong..

Maar jij wist dat dat met de tijd wel zou veranderen. Al heeft dat erg lang moeten duren. Altijd was ik een mama's kindje. Het enige waar ik wel altijd een vader voor nodig had was het in elkaar knutselen van mijn speelhuisje, of het verstellen van de schommel zodat ik er op kon klimmen. En ook bracht jij mij graag naar bed. Boven mijn slaapkamerdeur zit namelijk een raampje, en als ik dan, al ingestopt en wel, eventjes een blik naar dat raampje wierp, gaf jij altijd nog even een poppenkast vanaf de andere kant van de deur.

Rond mijn 8ste levensjaar begon ik langzamerhand te ontdekken wat voor maatje ik aan jou had. Ik ging graag met je ravotten, bezig in de tuin of lekker fietsen. Voor al het avontuurlijke kon ik zonder twijfel altijd bij jou terecht.

Ook mocht ik graag naar je luisteren, nog steeds trouwens. Je bent ontzettend wijs en hebt zoveel mee genomen uit je jeugd waar ik altijd aandachtig van kan smullen. Ook qua muziek heb je me ontzettend weten te interesseren. Jouw passie voor de muziek van Frank Zappa bijvoorbeeld, ''een muzikaal genie'', jouw woorden. Ik weet nog goed, de warme dagen, wanneer er zogenaamd sprake was van een hittegolf die Nederland had getroffen, dan gingen we al te graag als gezinnetje naar het Veluwemeer. Toeren in ons rode autootje, met Robin en mij op de achterbank en lieve mama naast je voorin. En als Waka Jawaka dan speelde, dan mocht de volumeknop altijd nog 360 graden harder gedraaid worden en waanden we ons in Hawaii.

Stiekem kan ik altijd zo gniffelen om deze foto's, je hebt het voor elkaar gekregen om er uit te zien als je idool, Frank Zappa. 

Dit liedje doet me altijd denken aan het Veluwemeer en onze ritten in de auto daar naar toe. Vanaf 1:47 begaven we ons altijd eventjes in tropische sferen.

Maar natuurlijk, kleine meisjes worden groot. En wat een rollercoaster was dat. Met mama's ziektebed midden in de huiskamer, en invloeden van buiten af. We hebben heel wat voor onze kiezen gekregen die aantal jaren van mama's ziek zijn. Er waren momenten van onzekerheid, en toen mama net was overleden voelde het als een onprettig, onbekend pad waartoe we gedwongen werden het te betreden.

Niet lang daarna moest je stoppen met je werk. Het verlies van je prachtige vrouw, onze geliefde moeder, hakte flink in de pan. En hoe? Niemand keek er van op. Je viel in een zware depressie. Opnieuw werden Robin en ik blootgesteld aan allerlei nieuwe invloeden en aanzichten van het leven die we niet eerder hadden gezien. Maar zoals altijd, gewoon slikken en doorgaan. Altijd weer wachten op de zorgen van morgen.

Helaas was het klimmen uit de depressie niet zo gemakkelijk, zoals dat nooit is. Ik heb het je zien opeten. Je vermagerde, je was werkelijk helemaal afgetakeld. Men zou denken dat je leed aan slaap te kort, maar overdag werden de nodige uurtjes in bed besteed. Waarnaar je 's avonds weer zou opstaan en een boterhammetje zou smeren, en naar zolder gaan, jouw kamertje, jouw plek. 

De zolder, een klein museumpje van jou.

Nog steeds is het niet makkelijk. Er hangt nog altijd een depressie aan je voeten, en ook een ziekte maakt het leven het er niet makkelijk op voor jou. Daarnaast ook nog veel bijkomende financiële zaken. Het is een hele pil. En toch slik jij het, slikken wij het. Natuurlijk ben ik vaak boos geweest, heb ik niet kunnen en willen inzien waarom dingen soms zo egoïstisch konden gaan en je er niet voor Robin en mij kon zijn. Maar achteraf gezien, en na al weer wat jaartjes wijzer worden, begrijp ik het nu heel goed. Je uitlatingen over de maatschappij, hoe de wereld in elkaar steekt. Je maakt je er boos over. Voor mij een welbekend riedeltje, en toch begrijp ik nu heel goed wat je bedoelt, wat je al die tijd hebt proberen te zeggen, ons voor hebt proberen te waarschuwen. Ik begrijp het nu.

Maar tegelijkertijd. We kunnen niet ontkennen, we worden allemaal oud. Jouw onbegrip over dingetjes van nu, soms irriteer ik me er aan. Ik irriteer me soms aan het feit dat jij ergens bent blijven steken, waar wij zijn door gegaan. Je hebt je afgesloten, dingen gemist, en daar lijdt je nu aan. En ik haat het dat dat er dan weer eens bij moet komen, want lijden doe je al genoeg. Het is dubbelzijdig soms papa. Ik denk dat je heel goed begrijpt wat ik daarmee bedoel.

Bij jou is het een kwestie van accepteren. Je gemoedstoestand, je denkwijze, gewoonweg hoe jij bent. Jij bent jij, met al je gebreken, en tegelijkertijd je extraatjes. Elke dag leer ik van je. Je weet zoveel, misschien soms wel teveel. En dat is waar je soms botst, met mij, met anderen. Ik vind het rot hoe geïsoleerd je je soms moet voelen, hoe moeilijk zoiets kan zijn. Het voedt je depressie nog elke dag, als ik dat alleen maar voor je kon wegnemen, wat zou de wereld dan weer een stukje gemakkelijker voor je zijn.

Ondanks je afwezigheid in een paar dingetjes, ben je verder een top vader tot in de puntjes. Je kan heerlijk koken, je maaltijden geven me een enorme culturele voorsprong. Alle kruiden en leuke buitenlandse receptjes die je loslaat in en boven de pannen, dat vind ik ontzettend leuk! Als jij aan het kokkerellen bent is het altijd een feestje. Zelfs Hollandse andijvie tover jij nog om in een Oosters hoogstandje. 

Ook ben je heel goed in steunen, troosten en begrijpen. Als ik ergens mee zit, school of sociaal gezien. Je weet altijd heel goed wat je tegen mij moet zeggen. Je deelt je eigen ervaringen, herkent jezelf enorm in mij, en daardoor is het altijd fijn dat ik je thuis kan opzoeken voor wat troost en steun. Ik wil soms dat ik die therapeut voor jou kon zijn, zoals jij voor mij. En dat het je dan ook hielp. Dat gun ik je zo. 

Toekomstvisies? Die hebben we niet. Wensen? Dat wel. Ik hoop bijvoorbeeld dat we samen een lange periode van moeizaamheid en ellende achter ons kunnen laten, en we kunnen beginnen met een schone lei. Eentje die welvarende levens biedt voor ons alle drie. En dan hoop ik dat jij nog eens een verre reis mag maken, naar Griekenland, zoals je al vaak bent geweest. Of misschien toch nog wat verder? Wie zal het zeggen.

Ik heb geleerd dat het knokken is. Het was en is nog steeds knokken voor jou, maar ook knokken met jou, soms. 

Lieve papa, ik wou je zo graag iets geven voor Vaderdag. Ondanks dat we zo'n schijthekel hebben aan deze dagen met een functie, deze dagen vol verplichting en verwachting, is dit toch een cadeautje, van mij voor jou. Je bent een ontzettend wijze, knappe, sterke, pientere, humoristische en potentiële man. Je bent niet alleen mijn papa,  maar ook een beetje mama, een beetje Robin, een beetje mij, een beetje iedereen. Soms ben en zit je vol van alles, maar ik zit nooit vol van jou. Ik kan niet wachten om nog veel van je te leren, en je weer te zien genieten. Laat deze eerste Zomerdag daar een mooie start van zijn. 

Een dikke kus van je dochter,

die onvoorwaardelijk veel van je houdt.