Chet Faker

Nooit had ik gedacht dat ik zo'n passie voor een artiest zou hebben. Ik zie nooit in waarom mensen zich helemaal kunnen verliezen in een zanger(es) of band. Maar toen ik voor het eerst van Chet Faker hoorde, wist ik dat ik er connectie zat tussen zijn muziek en mijzelf. Meestal leg ik het zo uit, aan een leek: ''Zijn muziek spiegelt mijn ziel'' en zodra men begint met luisteren naar zijn muziek, krijg ik te horen ''mooie ziel heb jij..''

Een halfjaar heb ik er naar uitgekeken en gisteravond was het dan eindelijk zo ver. Chet Faker, live, Tivoli, Utrecht. 

Het was mijn eerste concert, en god wat heb ik een goede eerste ervaring gehad. De zaal was ten eerste al perfect. Een soort Hemel, zoals het licht viel, de mensen lachten en er werd meegezongen met de nummers. De akoestiek was ook helemaal juist, het ging dwars door je heen. De muziek deed bewegen en leven.

Ik begrijp nu precies waarom de Beatles huilende meisjes eerste rang hadden staan bij al hun concerten. Ik had de behoefte het zelfde te doen. Toen hij opkwam maakte mijn hart een golfslag van euforie en adrenaline. Hij begon al gelijk met één van mijn favoriete nummers 'Cigarettes and Chocolate'. De favorieten zijn de nummers met dat beetje eigen verhaal erin, van die nummers waar je je eigen gevoel in stopt en het dan extra speciaal voor je voelt zodra je het hoort. Het trekt je mee

.

Ik vind het lastig om iets hierover te typen maar ik wil het. Ik wou echt dat ik mijn gevoel kon uitdrukken, dat gevoel van verliefd zijn op de muziek. Niet alleen dat, maar ook verliefd worden van de muziek. Je wordt verliefd op de setting, op alles en iedereen in dat moment met elkaar.

Op internet las ik wel eens interviews over dat Chet er moeite mee had dan mensen zo in de telefoon/camera generatie zitten. Tijdens een concert zijn er tientallen handen die met een smartphone omhoog priemen om het moment te kunnen vastleggen. Ik begrijp precies van welke huizen hij komt. Tijdens zijn optreden verzocht hij het publiek om één nummer zonder telefoon of camera te luisteren, en gewoon te genieten. ''And if you don't know what to do, just listen to the music and move to it, it's really easy, nobody's watching 'cause you are all watching me..'' 

Foto's door Femke Hansen, fotografe @ Tivoli Vredenburg

Ik moet zeggen dat ik niet eens tijd heb gehad om mijn telefoon erbij te pakken. Natuurlijk, er waren zat momenten waarvan ik dacht ''oh, hier wil voor altijd aan vasthouden dit is zo verdomde mooi'', maar erg snel besefte ik me dat ik dat al deed, in mijn hoofd. Het moment kleeft aan je als het ware, en zo neem je het altijd met je mee. Dus ik liet de lens zitten, op één nummer na dan, omdat ik voor mezelf enig bewijs wou hebben van dat ik er heb gestaan, en heb genoten van die avond.

Ik neem een ontzettend bijzondere, warme, speciale herinnering met me mee. En ik hoop echt van harte nog een keer van deze kunstenaar te mogen genieten.