Zieken(t)huis

5 December is een gekke dag om je in het ziekenhuis te bevinden. Droevige mensen draaien mee met de draaideur bij de ingang. Tegenover me zit een man, zijn levensjaren staan met fijne lijnen op zijn gezicht getekend. Iets verderop loopt een jonge vader, onder zijn arm draagt hij een groot cadeau. Hij loopt richting de afdeling Oncologie, en mijn hart steekt.

Boven ons, aan het glazen plafond, balanceert een grote mobiel. Als ik mijn ogen fijnknijp zie ik hem langzaam bewegen. Ik heb het best wel zwaar, zo tussen geluk en ongeluk in. En zo balanceer ik ook maar een beetje in de ruimte, net zoals het kunstwerk dat boven mij hangt.

Sint en Piet doen hun intrede in de hal. Zo ook een vrouw in een steriel witte badjas en een paal op wieltjes met een doorzichtig zakje eraan. Aan haar arm zitten slangetjes, en aan haar kin hangt een traan. 

Opeens zijn alle ogen gericht op de loopbrug die boven ons zweeft. Twee fluoriserende gestalten duwen een brandcard voort  van A naar B op de lange brug. Niet veel later daarna duw ik mijn zorgen opzij met de gedachte dat er 2 etages boven mij misschien wel leven wordt gegeven aan een nieuw klein mensje.

Leven en dood, zo tastbaar dichtbij in één ruimte. Uiteindelijk balanceren wij allemaal. Tussen tranen en lachen, verzorgen en zorgen, bezoek- en afscheidsuren. Allerlei mensen, allerlei verhalen, en ik bevind me er toevallig tussenin.