Ik heb het aangedurfd. Ben in de voetstappen van mijn avondvierdaagse getreden. Ik ruik opnieuw de kettingen gemaakt van geelroze spekruiten. Ik zie mijn moeder staan aan de linkerkant van de straat, aan het einde van onze laan. Ze zwaait met een bos bloemen in haar hand. Deze plek, het is net een minuut lopen naar ons huis. Toch staat ze daar met haar fiets tussen haar benen. De stoet kabbelt door met het gejuich van alle omstanders. De fanfare zet een nieuw nummer in, voert het tempo op. We moeten door. Als een jong dier dat mank wordt geschopt in de schenen door de menigte, beweeg ik me voort. Verlies de blik van mijn moeder geen seconde uit het oog. Ze lacht met haar mond open. Ik dwing mezelf een mentale foto af voor later. Hij komt me nog even helder voor als al die jaren geleden.